კოდორა

ჩამოვიყვანე სოფელს , კოდორაში ვიპოვე შეშლილი. იქ რა უნდოდა, ყვავებიც არ არიან. უსაშველო ტყეებია და ტყეში ჩამხრჩვალი გუბეები, მხოლოდ მთვარე რომ გააცოცხლებს. იქეთ სამოსახლო მთავრდებოდა, თალიე, ხომ გახსოვს,

მე, შენი ოცნების ქალი ( სულ)

ეს პატარა მოთხრობა არაა იდეალურ ადამიანებზე, თუ სტერეოტიპული საზომით შევხედავთ მათ. უბრალოდ იმის თქმა მინდა, რომ ერთმანეთის მიღება უნდა ვისწავლოთ ისეთების, როგორებიც ვართ.და დიახ, ყველაფერი გამოგვივა, რასაც გულით მოვინდომმებთ.

AND THEN WE MET.(III)

“.. -ახლა სად მიდიხართ? -აუცილებლად გეტყოდით წარმოდგენა რომ მქონდეს.-ისევ ხმით ჩაიცინა მამაკაცმა. -შეგიძლიათ აქ დარჩეთ , თუ დამპირდებით რომ კარის ნაცვლად ფანჯარას აღარასდროს გამოიყენებთ.”..

ვარდისფერი ქალბატონი (pink lady 4)

-შეყვარებული არ მყავს -მაშინ ის ქერა გოგო ვინაა? ხშირად გხედავ მასთან ერთად -ჩემი და არის-ამბობს და იღიმის -რა გაცინებს -არაფერი-თავს იკატუნებს. ღიმილი არ შორდება სახიდან და ახლაღა ვამჩნევ თუ როგორ უხდება ღიმილი.

არა აქ მნიშვნელობა ვინ არის მთავარია გიყვარს...[თავი 4]

თვით სიყვარულს მივყავართ ადამიანამდე. ისეთი არანორმალურია სიყვარული კაცს აბრმავებს . ვერ ხედავს ვინ როგორია.

სინანული სახელად წარსული (სრულად)

ზაფხულის ცხელი საღამო იდგა. თებეა მეგობრებს დაემშვიდობა, მაგრამ წასვლას ჯერ არ ჩქარობდა. ბარში შემორჩა და სმა განაგრძო. ცოტა ხნის წინ 30 წელი შეუსრულდა. იჯდა და ფიქრობდა, რამდენი სულელური გადაწყვეტილება ჰქონდა მიღებული.

სამოთხის მინდვრები 4 თავი

მე ვხედავდი იმ ქალს, რომელიც ერთდროულად ჩემი საძულველი წასულიც იყო და სასურველი მომავალიც და მე ორივე მათგანის დაგემოვნება მსურდა, ისე როგორც ადამს სამოთხის აკრძალული ხის ნაყოფის.

"სიყვარული თვით რაფლეზია"

ზამთარი უკვე იწურებოდა, ამიტომაც მიყვარდა განსაკუთრებით ეს პერიოდი, მიყვარდა თბილ ქვეყნებიდან დაბრუნებული ფრინველები, წვიმიანი ამინდები... ვიჯექი და გავყურებდი, მოსეირნე ადამიანებს, წყვილებს, ბავშვებს, აქა-იქ ბეღურებს, მოღუშულ ბეღურებს...

...შენ მაიძულე მეცხოვრა... (მეცამეტე თავი)

იმ შეხვედრის შემდეგ სხვანაირი დამოკიდებულება ჩამომიყალიბდა. თითქოს, უფრო ჩემიანი გახდა. მისი ქმედებები, რომ მახსენდებოდა სითბო მეღვრებოდა გული. ახლა მის მოწერას აღარ ველოდი და მეც ვწერდი პირველი, როცა დრო გამომიჩნდებოდა.

გულისთქმა.

ლექტორის მონოტონური და ნელი საუბარი, მის სიტყვებს შორის პასუზებში კარგავდა აზრს და შესაძლებლობა ეძლეოდა ფიქრებით სადმე შორს წასულიყო. ფეხით მიუყვებოდა გამზირს და უკონტროლოდ ფიქრობდა ათას რამეზე. ისეთი ადამიანები ხომ იცით თავში დიდი ქაოსი, რომ აქვთ.