დარჩი ჩემთან (2 თავი)

მას შემდეგ, რაც ქეითის ველაპარაკე და ყველაფერი ვუამბე, ორი დღე გავიდა. ყველაფერი ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა. ის ამბავი და ის ბიჭიც, მოგონებებს შეუერთდა.ორშაბათ დილას, როგორც ყოველთვის, დედაჩემის ძახილი და ოდრის ყეფა მაღვიძებს.

არჩევანი (თავი9)

ინდოდა მივბრუნებულიყავი გავცეულიყავი ალექსისკენ და ძლიერად ჩავხუტებოდი ისე რომ დამხრჩვალულიყო ,მინდოდა მსისი სახის ყოველი კუთხე შემესწავლა ,მინდოდა ყოველთვის მეყურებინა მის სახესს და მის ღიმილს თუ როგორ ეღიმებოდა ხოლმე როცა ნაყინს ვჭამდით,

ბნელი ღამის მგზავრი(მესამე თავი)

თემო ჩემსკენ მოიწია, ორივე ხელები შემომხვია, მეც სიამოვნებით ავეკარი საყვარელ სხეულს, თავი კისერში ჩავუდე და გავიტრუნე, საოცარ სიმშვიდეს და დაცულობას ვგრძნობდი. ასე ჩახუტებულები ვიჯექით დივანზე ალბათ ორი წუთი.

შრამიანი (თავი 4)

"-ჰეი რას ფიქრობ მთვარე? არ ჩანხარ დაღამებამდე, ვიაროთ გათენებამდე ვარსკვლავებს მოვუყვეთ რამე" -ხო ხო შენ გიმღერი. მოულოდნელად დაიწყო სიცილი და მთვარეს ახედა, რომელიც ნელ-ნელა მიიწევდა გათენების ზღვრამდე.

ხევსურეთი IX

დილით ელენემ ნიკოზე ადრე გაიღვიძა.მძინარე შეყვარებულს დიდხანს უყურებდა.უნდოდა უფრო დიდხანს,საუკეთესო შემთხვევაში მთელი ცხოვრება ეყურებინა ყოველ დილით.გარეთ წვიმა დაიწყო,ამასობაში ელენე ადგა და საკუთარი ნივთები მოაგროვა.ნიკოს საუზმე მოუმზადა,თავის

აგვისტოს 7დღე სრულად

რომ ვბრუნდებოდით თვალი მოვკარით წარწერას მისი სახლის კედელზე. „ჩვენ დავბრუნდებით“ეწერა ისევ ისე-უცვლელად,მკვეთრად და იმედიანად.. იმედს გვიტოვებდა იმისას რომ ოდესმე ისევ ვიხილავდით ერთიან საქართველოს.... პ.ს. ჩვენს ქორწილს კოსტამ და თიკომ მიაყოლეს

უნებლიე მოწმე (თავი მეცამეტე)

-ხმა ამოიღე,ლაზარე ნუ მაგიჟებ -უფრო სწორად შენ გარდა არავინ გადარჩენილა-უთხრა და თავი ჩარგო -მეხუმრები ალბათ-ზღვას ისევ თვალი მოავლო და ცრემლს გადმოსვლის საშუალება არ მისცა-ვერ იქნება სიმართლე. ისინი ცოცხლები არიან-დაიყვირა და წამოხტა. გაიქცა თითქოს

ფანჯრების მწმენდავი თავი.2

ჩაშლილი მოლაპარაკებების გამო, განერვიულებული ნინა დარბაზში წინ და უკან დადიოდა. მას არც ლევანის რეაქცია გამოჰპარვია, რომელიც რამდენიმე წამის განმავლობაში გაუნძრევლად მისჩერებოდა გოგონას. რა შედეგი მოჰყვებოდა მომხდარს? შეიძლებოდა თუ არა ეს

ბარბარა (საცდელი)

შეიძლება თქვენთან ცეკვა?-მეკითხება სიმპათიური ყმაწვილი. -კი რატომაც არა-ვეუბნები მოწყენილი და მის ხელს ჩემსას ვახვედრებ. შავი კაბის ფრიალით გავდივარ საცეკვაო მოედანზე და უცნობთან ერთად ცეკვას ვიწყებ. "ღმერთო ალკოჰოლის სუნათაა აყროლებული" ვფიქრობ

იღბლიანი შეცდომა (თავი მეთერთმეტე)

ნერვიულად დააბიჯებდა სანდრო გიორგაძე სამუშაო კაბინეტში, ვერაფრისთვის ახერხებდა გულის დადებას, ერთდროულად ბევრ განსხვავებულ განცდასა და ემოციას მოეყარა მასში თავი. წინა საღამოს იხსენებდა, ფრაგმენტები ერთმანეთს ცვლიდა და სახეზე ღიმილი ეფინებოდა.