მე და თბილისი

ქალაქი, რომელიც ყველაზე ძლიერ გიყვარს და რომელსაც ყველაზე შორს გინდა გაექცე.

ზოგჯერ წინ გვყავს (13)

– არა, რა ხო ვიძახი ეს ადამიანი მოგზავნილია. – მოგზავნილი ვარ კი,ოღონდ არა ადამიანის მიერ, არამედ… - დასრულების საშვალებას არ ვაძლევ და ვაწყვეტინებ. – აბა ვისგან ხარ მოგზავნილი? - მან საჩვენებელი თითი ჰაერში აღმართა და დაამატა.

ჩემი იყავი! (თავი7)

საღამოს თორმეტი საათი იყო მანქანა რომ სადარბაზოსთან გაჩერდა, ისეთ დაღლილობას ვგრძნობდი თითქოს ომიდან დავბრუნდი. მინდოდა ყველაფერი დამევიწყებინა და ცხოვრება გამეგრძელებინა, იმის მიუხედავად რომ იმ მომენტში მაგის ძალა ნამდვილად არ შემწევდა.

შენ აგირჩიე (1 ნაწილი)

-კიი საიდუმლოა, გიმალავ, რომ ინტერპოლით მიპოვო და გამაოცო. -მთლად ინტერპოლი არ დამჭირდება, მაგრამ თუ გინდა ყველაფერს გავიგებ შენზე, შენი ჩარევის გარეშე-ამის წაკითხვისას, თვალწინ ახმახი წარმომიდგა, რომელიც სულ შავებში იყო გამოწყობილი, რაღაც უცნაური

დავდივარ მარტო

ღამე ქუჩაში დავდივარ მარტო, ნაცრისფერ წვიმას რომ შევხვდე ახლოს

იბრძოლე ან მოკვდი (I თავი)

მთლად ბრიუს ლი ვერ ვარ, მაგრამ გამოუვალ სიტუაცებში ნამდვილად ვიცი თავი როგორ დავიცვა. ტოტს ბეისბოლის ბიტასავით ვიმარჯვებ და ისეთ პოზაში ვდგები, რომ მოახლოებულ თავდამსხმელზე წაქცევისგარეშე შევძლო დარტყმა.

არდაბრუნება

ახლა, უდაბნო, ველოდები ახალ განაჩენს. ახლა სულერთი არის ჩემთვის გაზაფხულება. გადიან წლები, რაღაც მაინც დარჩა უცვლელი, ისევ მწადია გაფრენა და არდაბრუნება...

ჩაკეტილი სივრცე 28 თავი

ზოგიერთი ადამიანი იმიტომ იბადება რომ უბედური იყოს

განთიადი (მეთორმეტე თავი)

-გახდები ჩემი ცოლი? ამღვრეული თვალებით ამოხედა ქვემოდან. პირზე აიფარა ორივე ხელი გოგონამ, სიტყვებს ვერ უყრიდა თავს. მწვანედ მოელვარე სფეროებიდან, თამამად გადმოკვეთეს ცრემლებმა ჯებირები. მამაკაცის პირდაპირ ჩაიმუხლა ისიც. -კი! -რა თქვი? შენ რა

ჩემი იყავი! (თავი6)

ნივთები შევაგროვე, სახლის კარი გამოვიხურე და გზას დავადექი. ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს გასული ორი წელი არაფერს ნიშავდა, მე კვლავ გავრბოდი, გული ისევ ძველებურად მტკიოდა, მაგრამ იყო კიდევ რაღაც იმედის ნაპერწკალი სიბნელეში. ადამიანი რომელიც მაშინ არ