მიყვარხარ

გზაბნეული დავეხეტები სადღაც წყვდიადში, მთვარემ ფიქრები ძველებურად არია შენთან ცხოვრება მზიანი დარია, ნახე ჩემში სიყვარულის ალია ,

როგორც

სიცოცხლე სიკვდილს უსწრებს როგორც კვირტები ნაყოფს როგორც ქუხილი წვიმას ღრუბლის კალთებში ნამყოფს.

ღმერთო, იწვიმოს!

ღმერთო, იწვიმოს, აღარ მინდა თვალზე სიმშრალე, შტორმად ავარდეს ზღვა-გრიგალი, ოხრავდეს ქარი, ოხ, რამდენ ცოდვას ვივიწყებ და რამდენს ვიბრალებ...

იისფერია შემოღამება

იისფერია შემოღამება და თრთის წყვდიადი ნაფერადები. სადღაც ეული ტოკავს ამება დნება ყინული ყინულს ნადები.

სევდას

შემძრა მძიმე თოვლის გროვამ შეუდრეკელ მასად ის დევს. მე მომიცვა თითქოს გლოვამ. სევდას გლოვა უკან მისდევს. უფერულმა ზეცამ შემძრა, სიკვდილის ზარს უფრო ჰგავს ის. ეს გრძნობები სადღაც შეძვრა,ერთის კვდომა ხომ სხვას გაზრდის.მე ღრუბელმა შემიწირა, მომიგროვა

ჩვენ

ხელი ჩაკიდე ძველ მოგონებას, მინდა ისუნთქო ძველი ჰაერი, იმ სუნამოს სუნს

ჩემი მელანქოლია

მელანქოლია ჩემი, მე ხომ სიკვდილი მინდა. მგონია თითქოს ვკვდები, სიცოცხლე შემიშინდა. ჩემი სიცოცხლის სევდა, ჩემთვის ხსნა არის ტკბილი. მე თავად სევდა მწერდა, სიცოცხლით ვარ დასვრილი. მე მაქვს თანმდევი გრძნობა, ამ გრძნობის სიყვარული. თან მდევს სევდის

არ შემეჩვიო

“არ შემეჩვიო ღმერთზე უფრო შორივარ შენთვის”

მუზა

მე იქ მიწაშც მომივა მუზა და ისევ ისე გავრითმავ სიტყვებს. იქ გარინდებულ ცივ სამარეში მე მივეცემი ჩემს ჩვეულ ფიქრებს.

წამო...

ნაზი კოცნებით დაგახვევ თავბრუს და მზის ჩასვლისას გიმღერებ რამეს...