თეთრი სულელები

გრძნობა რითმასავით გულში დამებადა,ცოტა გადარჩენა - ბევრი სუიციდი,მონატრებამდეა ძნელი გაძლება და სანამ გამაგზავნი ისევ იმის იქით.თავსაც კიდევ ერთი წასვლა შევთავაზე,სადაც ყვავდებიან მხოლოდ კუნელები,მხოლოდ ჩვენ დავრჩებით

წვიმაც ვერ უძლებს სიყვარულს ამდენს...

წვიმაც ვერ უძლებს ტკივილებს ამდენს თითქოს და დარდი ცას ცრემლებს ადენს სიყვარულიც რომ სასწაულს ახდენს ვერ გაექცევი ვერასდროს ლანდებს...

ალვის ხე

სიამოვნება გადასცდა ნაპირს თუმცა ახლა ვიხრჩობი მე

რახდება დღეს

რახდება დღეს?რა არი ეს, რატომ არ ვუწვდით ერთმანეთს ხელს, რახდება დღეს, ეს რატომ ვემონებით მტერს, რახდება დღეს?, ეს რატომ ესვრით ერს, იმის ნაცვლად რომ ებძოლოდ მტერს,

ყველაფრად ან არაფრად

ყველაფრად ყოფნა ან არაფერად- მე ამ სიტყვებმა ისევ დამბადეს, გარდაიქეცი ახლებურ აზრად და ცხოვრებისკენ გეზიც შევცვალე. აზრების სკდომა და ფერთა ცვეთა,

სისტემას

ადრე ამბობდნენ იყო მკაცრიო, არ ინდობდაო ართურთს,არც ბავშვს, არც მხეცს ახლა კი განუცდია ევოლუცია, ვითომ შეცავა რამე რევოლუციამ,

შენი გაშვება!

შენი გაშვება დაძალებულ სუიციდს ჰგავდა და ნაბიჯები, გადადგმული ანუ შენიდან, უკიდეგანო სიმაღლიდან მეძახდა დაბლა, რომ საბოლოოდ წამეშალე ჩემი გზებიდან.

რომ გყვარებოდა

მომნატრებიხარ უზომოდ ჩემო,უშენოდ წუთიც ვეღარ მიძლია,ნეტავ ვიცოდე,შენს ღრმა ფიქრებში დრო ერთხელ მაინც თუ დაგითმია?ერთხელ თუ მაინც დაფიქრებულხარ,რომ,გყვარებოდა მთელი არსებით.მისგან კი გეგრძნო მხოლოდ სიცივე,

როგორ ხარ?

როგორ ხარ საყვარელო, მე არაფერი მიჭირს მე შეგან შორს ვარ ისევ და ძველებურად მიჭირს,

დაგელოდები

უშენობა მცივა შემოდგომის სუსხმა კი დილა გააგრილა. ახლა უკვე საღამოა ღამის მშვიდი ფერებით ლამპიონის შუქის ქვეშ ცეკვას მოვქსოვ ხელებით.