გალაკტიონი ყოფილა სტუმრად

როდესაც ღამე იმეფებს ცაზე, როდესაც ფიქრები ცდება აზრებს, როდესაც ვარაკვლავები ჩნდებიან ცაზე, მაშინ იწყება აზრების ბრძოლა, რომელასაც მოჰყვება უაზრო რითმა, დიდ პოეთა ტიტანური ორთაბრძოლა,

სამიდან ორი საათი გადის

მე დღეს ამ ლექსს ვწერ მე ახლა შოპენს ვუსმენ დაბალ ხმაზე მომწონს სიმარტოვის სიტკბოება თუმცა ეს ცუდია მგონია ეს მხოლოდ დღეს ხდება არვიცი ხვალ დავწერ რამეს ?სამიდან ორი საათი გადის ორიდან ერთი ერთდან ნული

თრიალეთი

მოხვეული თრიალეთი მიგზავნის კოცნას კორპუსები დგანან,უყურებენ ჩუმ სცენას ფრთხიან აივნები,უჭირთ ნდობა საცა ავფეთქდები,როგორც ბომბა

ყურმილის ბოლოს

დამათრო შენმა უვნებელმა სახის ტრფობამ და შენი გული ხომ ეკლიანი მწარე ვარდია ისევ ვურეკავ მთვარეს შენი ამბის სათხრობად ეს ამბავი კი ყურმილის ბოლოს აგდია

***

სიყვარულია ის, რაც არ გვესმის ადამიანებს, სიყვარულია ის, რაც გულს გვტკენს და თან გვიამებს, სიყვარულია ტკივილი, ტანჯვა, დიდი სიავე,

ბაღი

მე ვდგავარ მარადისობის ბაღში მაქ ტოტი მოტეხილი მხარში არსად არ ჩანს მტრედი დამიდია ბაღში გვერდი

უშენოდ გატარებულ დროს ვერ ავიტან !

შემომერია გულზე პულსის მაღალი ფონი, შენი მოკლული შვილებიდან ერთერთს რომ ვგავარ. ჩემი სხეულის მასას უკვე მეასედ ვწონი და ტრაგედიის საფლავზე მდგარი ურყევი ქვა ვარ.

გაუგზავნელი წერილი

მაპატიეთ, მეკადრება, ბოდიშს გიხდით, მომიტევეთ, მომიტევეთ ქალბატონო. მომიტევეთ თუკი მახსოვს თქვენი თმები, მომიტევეთ თუკი ისევ დამესიზმრეთ, დამიჯერეთ, ყველა წმინდანს გეფიცებით, დაგივიწყებთ, მეც ოდესმე დაგივიწყებთ.

რატომღაც ბოლო დროს დუმილი დამჩემდა...

გულზე რომ დამაწვა გრძნობების ლოდები მარტო ვარ ღამეში,ისევ გელოდები რატომღაც ბოლო დროს დუმილი დამჩემდა ამას კი უბრალოდ ვერავინ ამჩნევდა...

შენ

გარდამავალი ფერები დასციცინებენ საწმყსოს არეულია ფიქრები აღარაფერი მახსოვს თრთოლვით დაღლილი თითები მასში ხედავენ საქმროს