კვლავაც არ დავრჩები ალბათ მოგებულად

"წასვლა გამიგია, მაგრამ - პოეტურად! არის მიტოვებაც, მაგრამ - გალანტური!" კვლავაც არ დავრჩები ალბათ მოგებულად, შენ კი კვლავ იქნები, ალბათ დამა გული. საცოდავი გული კვლავ შეშლილი არის, ძლიერ უყვარხარ და ბოლო ხმაზე ბღავის. მისი მძიმე სევდა ამ

ისე გავიდა ეს გაზაფხული…

ისე გავიდა ეს გაზაფხული…მე ერთი სიტყვაც არ მახსოვს შენი,მე ― სიყვარულით ვარ დაზაფრული,კიდეც რომ გსურდეს, ვეღარ მიშველი.ისე გავიდა ეს გაზაფხული,მე ერთი სიტყვაც არ მახსოვს შენი.

ამ ლექსს მე ვუძღვნი მინდვრის ყვავილებს

დავწერე ისევ ლექსი ბებერი,სამადლობელის წართქმა მინდოდა,ბოდიშის მოხდით შემოგეჭერით,იასამნებით სასვსე მინდორთან..ო რა კარგი ხართ და რა ფერადი, როგორ ამავსეთ ულევ ხალისით,ჩემი ცხოვრება გასაფერადი,

გული გატეხილი, სული ცარიელი

გული გატეხილი,სული ცარიელი,თვალი ცრემლიანი,ხელი დასერილი,ფიქრი ბინძური,თავში გაჩენილი,არაფერს მოელი, მარტოდ დარჩენილი.ყველამ მიგატოვა ყველამ გაგწირა, გამოწოდებული ხელიც ყველამ გასწია,

მე მთვარის შუქზე

მე მთვარის შუქზე მარტო დავჯექი და გავაგრძელე ანნაზე წერა. აქ ჩემი გულის შენ ხარ დამგრეხი,გამინადგურე ახალი ერა. მე მთვარის შუქზე მარტო დავჯექი, მაშინ მესტუმრა მე შენზე დარდი. კვლავინდებურად მე არ განვდექი და ჩემთვის ჩუმად შავ ღვინოს ვსვამდი. მე

ჩემო საქართველო

გარეთ,ისევ ბნელა,როგორც ჩემ სულში ნატანჯ,ნაომარ,დაფლეთილ გულში შიგნიდან მწიწკნის და,უკვე ვეღარ ვძლებ რომ ჩემი ქვეყნით,სხვები ვერ გაძღენ მოსით შევეცადოთ, თვალი გაუსწოროთ რომ საუფლო ქვეყანა

სიყვარული არ ამბობს

დავიწყების საღამო დახუნძლული ზვირთების მცდელობაა ამაო: -დავიწყებამ მაამოს სიყვარულის მალამო ისევ ისე მიშველის როგორც მაშინ მეამა: -განშორების საღამოს არ მოხვედი, არ ამბობ როგორ მოხდა ჩვენ შორის

მუდამ...

ცრემლი დაშვა ღაწვზე,ეს მონატრებამ მძლია,შენმა ბავშვურმა სულმა მე დამაბნია უცბად.გულის ფანცქალით გისმენ,თვალმა ...გაუძლო მზერას,შენმა ღიმილმა მომკლას ამას ავირჩევ ახლა...ბავშურად გეტყვი მუდამ,

რატომ ვერ ხედავ...

რატომ მეძახი უიმედო რომანტიკოსს, მაშინ როცა იმედით ვარ სავსე?რატომ ვერ ხედავ ჩემს თვალებში გალაქტიკებს, მაშინ როცა მთვარის შუქი ავსებთ?რატომ მეძახი ბავშვურსა და მეოცნებეს, მაშინ როცა ვტირი ცხარე ცრემლით?

ლივლივებდნენ სილურჯეში გედები

სილურჯეში ლივლივებდნენ გედები, ფანტელივით ყელის ნაზად მოდრეკით, არ მაძლევდნენ გზას ლიანთა სედები, ცხოვრებისგან წელში ოთხად მოდრეკილს...