გეძღვნება შენ ( იკას)

მინდა, მთაში მქონდეს ერთი ციდა ოდა ოდის უკან ჩანდეს დათოვლილი მთები. აივანი ტბას რომ გასცქეროდეს, ჰოდა დაცურავდეს ტბაში ორიოდე გედი.

სიმარტოვე

ნუთუ კვლავ მტოვებს ეს სიმარტოვე აღარ მაგონებს წარსულის ნაძრახს, ასე მგონია, ვფიქრობ, მიმატოვეს ვეღარ გავარჩევ მტყუანს და მართალს,

კამათი

დავიღალე ყოველდღე კამათი, და ასე გადიოდა ყოველი საათი. ალბათ ამასაც ცოტას დაიცდი, და მე ამ ყველაფერს განვიცდი.

აზრი

მორტო ყოფნას მივეჩვიე არ ყოფილა მართლა ძნელი სიყვარულმა დამაბრმავა დამავიწყვა ყველაფერი ისე მიყვარს იდუმალად ქუჩებიდან ნაზი ცქერით თვალს გავახელ შევციცინებ ჩემს გარეშე როგორ მღერის

კაცი

კაცი ფასდება კაცობით! ათი ათასი ზრდილობა,

ქუჩები.

ხშირად მოვმხვდარვარ ცარიელ ქუჩაში. უსიცოცხლო და უფერულია…

კუბიდონი ციხის კართან

თითქოს დრო არ მიდის წყდება, თითქოს ტკივილს აღარ უჩანს ბოლო თითქოს ყველაფერი მორჩა თითქოს აღარახარ მარტო...

უსათაურო

შენი სახის ანარეკლი ჩემი გულის ყოველ წერტილს. შენი სულის ანარეკლი ჩემი გულის ყოველ წერტილს. გულის წყვეტა სულის ტანჯვა მონატრების ყოველ წამსაც. ვერ ვუყურებ ვეღარც სხვასაც, ვერ გავუგე ვეღარც თავსაც.

ჩემო ადამიანო

როცა ადამი დანაღვლიანდა ღმერთმა შეუქმნა ადამიანი, რომელმაც იგი განადიადა, ევასთან გახდა სულით მთლიანი.

დათოვლილი მთები.

მზის ამოსვლა შუა გზაზე დაემსგავსა მხატვრის ტილოს გარემო კი თუა მწვანე მთები არ იმჩმევენ თითქოს