მონატრება

და მარტოობა დღეს თუ არ შემცვლის და უთქვენობას დღეს თუ მე ვძლიე, ხვალ თვითონ მოვალ და თვითონ გეტყვით, რომ თქვენ მიყვარხართ ყველაზე ძლიერ…

მარადისეული

მარადისეული ფიქრები ჭარბობს გედები იწევს მაღლა და მაღლა, გზა არის ხსნისა, ილია ამბობს ნუთუ არ ვიცით რა არის დაღლა,

დაბადება

თვალებქვეშ უფსკრული სქელი. ნაჭვრეტი უძილობის. მზიანი დღეები სველი. დღეები - ლოცვის და დნობის. თებერვლის სიმოკლე ვნების, ლოდინის უგონო პულსი. მხურვალე გაშოლტვა თმების. ხმაური- თოფის და ქურის.

ან დასასრულს შესავალი რაღად უნდა?!

იდგა ღამე.. შიში, მწველი როგორც ვეფხვი.. წყვდიადისფერ ქარში ქროდა თმები შელლის, მოგენატრე.. მომელოდი.. მაგრამ ვერ თქვი, უჩემობას სხვადასხვებით რომ ვერ შველი..

..დასასრული აუწყე ღმერთებს..

ცეცხლი დაანთე, ფაროსანო, ოლიმპოს თავზე, თვალმშვენიერო, დასასრული აუწყე ღმერთებს.. აჰა, ის დროა, მოგიხილო, ქალღმერთი, ფარზე, რადგან ფარით ვერც დამიბრუნდე, ხვალ ღამით, ეგებ..

ნაპოვნი სიყვარული

ყოველდღე, მახსენდები და სულიც ტირდება გულში გრძნობები ისევე გვხვდება არც ვიცი საერთოდ რა მინდა უშენოდ სიცოცხლეც არ მინდა

ჩემთვის ! ცამდე!…

რადგან ყველაფერი ჩემთვის სულ ერთია, რადგან აღარ მჯერა არავის, რადგან სიყვარული თამაშია, ჩემთვის ეს ცხოვრება აღარ ღირს!

ლანდი

მდუმარებაში შემოსილ ჩემს თავს კვლავ მარღვევინებს დუმილს შეხება თეთრი ლანდები მერწყმის ტალღებად,

უდროობაში მკვდარი

ხეობებს ადევთ მხრჩოლავი თალხი, მოლეწავს ბიჯი, შემოხვდეს რაც კი...

ზამთრის ლექსი

გარეთ ცივა მართალია იმიტომ რომ ზამთარია ყველა გავალთ ვიგუნდავებთ და გავისვრით ფეიერვერკს