არდაწერილი ლექსი

რაღაც სათქმელი მქონდა, მაგრამ ვერაფრით ვამბობ. ჩემს ვერდაწერილ ლექსებს ვნანობ. ო, როგორ ვნანობ

თოვს.

თოვს შენ არ იცი როგორ თოვს …

ივლისისას…

თბილისის ქუჩებში მხოლოდ შენ გხედავ, გარშემო, ყველგან,შენ რომ გგრძნობ, ვღელავ.

კესანების თაიგული

ვინ იცის, რამდენჯერ მომენატრე. ვინ იცის, რამდენჯერ დამაკლდი. სულში აფოფრილ გრძნობებს ახლა ვეღარ უშველიან შენი ხელები.

შენ

დაგელოდები,მაინც აქ ვიფრენ,შენნგან ვითომ შორ გალაქტიკაზე და შენთან მოვალ მხოლოდ იმ წუთში,როგორც კი მთვარე შემომანათებს..

მონატრების ტალღა

სულ დამუნჯდა ყველაფერი, ალბათ მთვარეს ასე სურდა,რომ გაექრო ყველა წამი ერთმანეთის დასაწუნად...

მიყვარს ღამე დარდიანი

ჩემ ოთახს ავსებს შენი ლანდები და უცებ როგორ მომელანდები,გამახსენდება მოგონებები,ამეტირება მომენატრები,მე სულელს კვლავ მედარდები.

მონატრება

შენი სახის ანარეკლი ჩემი გულის ყოველ წერტილს. შენი სულის ანარეკლი ჩემი გულის ყოველ წერტილს. გულის წყვეტა სულის ტანჯვა მონატრების ყოველ წამსაც. ვერ ვუყურებ ვეღარც სხვასაც, ვერ გავუგე ვეღარც თავსაც.

ნამწვარი.

დავატარებ სანთელს, რადგან ვეძებ ნათელს.

ნუთუ რამე დავაშავე, რომ მიყვარდი ძლიერ, განა?

ნუთუ რამე დავაშავე, რომ მიყვარდი ძლიერ, განა? ჩემი გულის სწორს გიწოდებ, გამიყარე გულში დანა. მოხვედი და ამირიე თვით ცხოვრება არეული ამ ტკივილსაც ვეღარ ვუძლებ, გავხდი ღამით მთვარეული