წვიმა?! სულ ნუ მოვა...

ჩემში ნურასოდეს ნაკლს ნუ გამოძებნი, ცოცხლებს წინასწარ ხომ საფლავს არ უთხრიან, ასე სულღაღლილი ვერსად გამოვჩნდები და თუ ვერ მიმიღებ ჭირსაც წაუღია - ჩემი იმედებით მოვრთავ სასაფლაოს, ბილიკს ოცნებებით ვუქსოვ ძვირფას ფარჩას, მინდა ეს ცხოვრება ერთად

მეც ვწერდი ლექსებს(ჩემო მუზავ...)

ამ ტკივილს ისევ უშენობის ელფერი დაკრავს, დღეს როცა ციდან წამოსული მზის სხივი მათბობს, ვდგავარ და ჩუმად ველოდები სიყვარულს კართან, ჰო ასე გელი,გასაოცრად...უბრალოდ მარტო. მხრებია შენი...

მწარე რეალობა

ღამეა, ოდნავ უჩვეულო, მთვარის გარეშე ჩვენ, ოღონდ უკვე ცალ-ცალობით სადღაც გვიცდიან...

ღმერთო ...

გუშინ სხვანაირად წვიმდა, სევდას არ მიქრობდა ზეცა,ახლა როცა კვდომის წინ ვარ, დედის დიდრონ თვალებს ვხედავ.უნდა მივატოვო ვიცი, უნდა შევერიო ღრუბლებს,ღმერთო ვუყურებ და მიკვირს, ამდენს თუ რა ძალით

ეს გრძნობა ხომ ომია

არეული გონებით,დაბინდული აზრებით, ზოგჯერ ლაღი ღიმილით, მოკაშკაშე თვალებით. ცხოვრებაც ხომ ომია, ათას გრძნობით აღსავსე?! ზოგჯერ ძირში ეცემი, ზოგჯერ ცაში ფარფატებ.

ღვთაება

გუშინ ქუჩაში ღვთაება ვნახე, სამოსი ეცვა იასამანის, ცაზე მზე კრთოდა, ღვთიურ სახე ჰქონდა თბილი და ოდნავ თამამი.

ჭეშმარიტო სიყვარულო

ზაფხულის ერთი ლამაზი დღე იყო, წყნარად და მშვიდად ვიყავი მარტო მომავალში თუ ეს გული გაიყო, ვერ იფიქრებდა ეს გრძნობა ფართო... შემოდგომის ის დღე იყო ლამაზი, დაგინახე შენ ლამაზი და ნაზი... შემიყვარდი და დამჭერი ძლიერ, ბევრჯერ მოვკვდი მე ამ გრძნობის მიერ

ვიტოვებ იმედებს,ღმერთმანო ცის აქეთ

ხდება რა,ასე და არ უნდა კამათი, ვიცი რომ ოცნებას კაცი არ მოუკლავს, ამ გრძნობებს წლებია,რაც მხრებით დავათრევ, ამინდიც დილიდან საგრძნობლად მემუქა. ჰო მიჭირს,უცრემლოდ ტირილი...ხანდახან...

გებევრებოდა... არადა მე რა ცოტა მსურდა ...

წვიმს და ნისლივით გადაეკრა ქალაქს სიკვდილი ახლა თუ წახვალ გამაგიჟებს შენი სიშორე. რთული ყოფილა სხეულის და სულის ჭიდილი და როგორ უღვთოდ მომენატრე ნეტავ იცოდე.

დაბადება... გარდაცვალება

არასდროს არ დავეცემი, მუდამ წამოვიმართები როცა ვკვდები, არ ვსრულდები, ახლიდანვე ვიბადები.