სადღაც შორს

სადღაც შორს,სადაც მუდამ დარია; სადაც მზემ დრო და დარდი არია; სადღაც შორს,სადაც შენ არ იქნები იქ წავალ,მშივიდად ჩუმი ფიქრებით. სადღაც შორს ვიცი,ბენდიერება შემოანათებს,დარჩება ჩემთან; ეს არ გეგონოთ ქედნიერება არ მიწერია ვიყო იმ ერთთან.

გაზაფხული მოვიდა! (უ-შენ-ჩემ-ოობაში...)

სიტურფეა თავხედი.. გულო, რა შორს წახვედი! რომ ზღვარსაც გადახვედი! გულო, რა შორს წახვედი.. ბევრჯერ გადავახვევდი ფიქრებს როგორ მახევდი, როგორ უმალ წახვედი, გულო, - რა შორს წახვედი..

შენი სურნელება მჭირდება...

შენი მონატრება მაგიჟებს სხეულს ტკივილები მიციებს... სიზმრად შემოსახლდი ძვირფასო... არსად არ გაგიშვებ იცოდე... ტანგოს კვლავ ვიცეკვებთ ზმანებით... ისევ რეალობა მაგიჟებს...

მ.ს.

მ.ს. არა, არ მღლის ცხოვრება, არსად მიმაქვს სიზმრები, მე გავხადე ოცნებას, შენ მალულად აცმევდი, გაზაფხულის ატმის ხის ტანით დამესიზმრები, დაიღლება როდესაც უშენობით განცდები, ტოტებს ქარი მოტეხს და მომაწყურებს სიგიჟეს, ამღვრეული მდინარის ღელვას

ცოცხლად მკვდარის სიზმარი

წუხელის გნახე, ჩუმათ ტიროდი,და ვერ გითხარი როგორ მიყვარდი,ხმას ვერ ვიღებდი, მაინც ვყვიროდი,შენს გვერდით ვიყავ ბოლო სიზმრამდი.შემდეგ სიზმარში ბავშვი ვიხილე,სხვისი კი არა, ძვირფასო, ჩვენი,

უშენოდ

როგორ ჩუმად და მალულად გადის, წამები წუთებს როგორ მიყვება, უკვე თვეები დაერქვა დროს და დღეების სეზონს ემსგავსა ფერით. ისე გავიდა ეს დაზამთრება,

..დაბადებით ობოლი სულთა გადამყიდველი...

არსებობის მორევში, ბნელმა მიმისაკუთრა, წყვდიადის გალიაში შენს აღწერას ვეცადე, წაშლილ მოგონებების სამყაროში სათუთათ, შენს ხატებას ვინახავ და შენს სახეს ზეცამდე.. მომადგება ქაოსი, მოგონებით დაოსილს, და ეჭვების მათრახით ფაფად აქცევს უჯრედებს, რომ თვით

მთვარიან ღამით

ფურცლებზე ვჟღაპნი მთვარიან ღამით, ო, როგორ მინდა დაგხატო კალმით, ფურცლებზე ვწერ და დრო გამყავს ამით, ისე მჭირდები როგორც იმ ღამით. მე ავირჩიე ლექსების წერა, და მენატრება შენი შეხება,

როცა დასაკარგად გენანება

"ისევ მარტოობას მივეყუდე, მიჭირს საკუთარში "ჩემი ს" პოვნა..... იქნებ ძნელი არის ჩემში ყოფნა,,, და ვინც დამეძებდა ვერ მიპოვა.... ყველა დაღამების გათენება, უკვე ტკივილებით გაჟღენთილა, იცი პირისპირ დგას სინამდვილე... თვალი ყველაფერზე ამეხილა/

ვზივარ ობლად..

იჩქარიან ბნელეთში ჩაშვებული ღუზები, მისტირიან სედებში ჩახავსებულ ქიმერებს, მორჩა.. გაჰქრნენ, წავიდნენ, არ არიან მუზები, გემის ქიმზე დარჩენილს, ობლად, ვინღა მიმღერებს..