1 ნოემბერი

მე შემოდგომის ბოლო თვეს დაბადებული უფერული გოგო ვარ! მე შემოდგომის ბოლო თვეს ვუმადლივარ ხასიეთისთვის ფერები მუდამ შავთეთრი მაქვს შეუსაბამოდ თუმცაკი ჭრელი გული დამაქვს გადამალულად.

შენი თითები

ისევ არეული ნაბიჯები, ისევ დაბნეული აგონია. ვგრძნობ თუ გავჩერდები წამით მაინც დაუნდობლად ,ყელსაც გამომჭრიან. გაურკვევლობა და სიუძლურე,

მთვარიან ღამეს..

მთვარან ღამეს, მთვარს შუქზე ქალის ფიქრებში ნაზია ღამე, გულში მხოლოდ შენრომ იქნები..

თვალებს არ ახელ...

შენ ისევ გძინავს თვალებს არ ახელ, მე კი ისა ვარ ვისაც არ ვამხელ ისა ვარ ვისაც, ბნელშიც შენ ანთებ, სულის წყვდიადში თავს რომ აყვარებ,

ალბათ არ იცი..

ალბათ არ იცი, საუკუნეს ფიქრი აბერებს, ალბათ არ იცი, აქ უშენოდ როგორ აცივდა, ალბათ არ იცი, კუთხეში რომ ჩუმად მახველებს, არ იცი,რადგან ჩემი ნახვა, ვიცი, არ გინდა.

თანამედროვე.

13 წლის ნაშები გუ'ლ'აობენ თბილისში არიან დეპრესიაში იხრჩობიან ტირილში გააწვალა ცხოვრებამ და არიციან რა ქნან დედის თავს იგინებიან ოუ მაზაფაქა სურათებში იჩითება გეგონება ტრაწი აქვს მოდი და შეხედე ერთი 12 წლის ლაწირაკს ადრე გოგოს ამშვენებდა ქვაბები და

****

ეს გრძნობები სულ სხვადასხვანაირია ხან თბილია ხან ყინვისგან აგატირებს ეს ფიქრებიც სულ სხვადასხვანაირია ჩემი ჩვენი ან არცერთის საბოლოოდ

არა ძვირფასო! თვითმკვლელი არ ვარ...

დამჩემდა რაღაც ფობია, შიში... უკვე ვეჩვევი ნელ-ნელა ოხვრას... აპათიაა... სიშეშლილე გრძნობების ალბათ...

აღსარება

როცა ჩამოჰკრავენ ზარებს სამრეკლოში, როცა მტყუან-მართალს ცაში გამირკვევენ, როცა წამიყვანენ ღმერთთან ანგელოზნი და ჩემს ლექსთა კრებულს ბრალად წარმიდგენენ,

ისევ ბრუნდები (სრულად)

ნიღაბს იხსნი და ჩემ წინ ჩერდები, ფიქრობ, ამ გზებზე დღემდე გელიან, მაგრამ წარსული გრძნობის ჩრდილები შენს ლამაზ სიტყვებს აღარ ელიან, რადგანაც ერთხელ სინდისაყრილი არ გასწორდება ძველი ქცევები და მე აღარ ვარ შენი აჩრდილი, აღარ მაწუხებს ურჩი ჩვევები,