თათია ნარჩემაშვილს(ძველი მუზის დაბრუნება)

შენ ზღვას გავხარ მე მიყვარხარ მე მკვდარს ვგავარ განა არ ვარ?

შენ ზღვის პირად

შენ ზღვის პირად რომ ცეკვავდი მაშინ, მე შორიდან გიყურებდი კრძალვით, ატმის ყვავილს გამსგავსებდი გაშლილს და ვტკბებოდი უსასრულო ვარდნით.

მიდი შენ სცადე

მიდი შენ სცადე ჩემო ძვირფასო იქნებ სიყვარულის არის ტყუილი მიდი შენ სცადე ჩემო ძვირფასო იქნებ სიყვარული არის ნამდვილი მიდი შენ სცადე, აქ ვარ და გელი იქნებ სიყვარულია მთელი სამყარო

ეს ისე ..

ნამუსახდილ ქარცეცხლში გამოვლილი იმედები წახდენილი სურვილების კვალი ვეღარ ახდენილი მიტოვებულ გრძნობებს მიღმა დამალული ლანდები

ჟანგბადივით გამომელიე...

ვცახცახებ სულ მთლად ემოციას ვეღარ ვაოკებ... ისევ თვალებში აბობოქრდა ჩამდგარი ქარი... ვცახცახებ სულ მთლად ველოდები როდის რას მეტყვი... შენ კი მიყურებ... ტკივილივით გამიორმაგდი...

კრთიან ხეები...

შიში მაქვს ღამის მოჩვეული კოშმარის შემდეგ, ყოველღამ ვხედავ ეშმაკნი რომ ჩემს სხეულს იყოფს. მათ არ იციან ის ლექსები რაც შენთვის ვწერე, ჯოჯოხეთია და თან ამდროს სამოთხე თითქოს.

წუხელ დაგხატე ...

მჭირდები ვფიცავ ... შენი სუნთქვა ჩემი ხატია, შენი თვალები ჩემი სულის წმინდა ტაძარი. დღეს რაც ფურცლებზე ამ კალამმა გრძნობა დატია ვეძებ და ვერსად ვერ ვიპოვე მისი სადარი.

ჩემი ლექსი თვით მოგძებნის

დაღამება სევდას მიქსოვს, გული რითი გავართო, დავჯდები და დავწერ ბარათს, ისევ უმისამართოდ.

მე ...

ღამის ნიავმა მოიტანა შენი სახელი, გამაგებინე , წლების მერეც ასე ერთგულად რად გელი? დღეს კიდევ ერთხელ გავიხსენე ჩემი წარსული და პირველ რიგში მე წარმოვთქვი შენი სახელი!

ქალი

ქალი ქმნილებაა ქალი შედევრია ერთადერთია კაცის ღმერთია, ქალი ღვინოა თავბრუდამხვევია კაცის წყურვილია, გონის ამრევია ქალი რა არის?