არ ვიცი როგორ მოვერიო უაზრო ფიქრებს...

არ ვიცი როგორ მოვერიო უაზრო ფიქრებს დღე და ღამ სულს რომ მიწიოკებს ნელ-ნელა მიტევს...

ნიკოტინი

არ მყოფნი კოლოფი ფიქრები შენზე, ნაპასი ნაპასზე არ წყდება კიდევ! ჩემი ხმა წყდება ყელი მტხოვს საშველს, მე კი კვლავ ვურტყამ არ ვაწვდი სასმელს.

დაკარგული ნააზრევი

ივნისის განთიადზე ცამდე აწეული ხელებს გადაუშლის მზის სხივებს, მერე შებრუნდება სახით ოთახისკენ ვნებით შეასწორებს სავარძელს, 3-ის 9 წუთისთვის კაბით მოხდენილი,ჭიშკართან ეგებება საყვარელს

ეული

მარტოდ მარტო ვარ ერთი ეული ცხოვრებისაგან თვალახვეული და ამასა ვარ მე შეჩვეული და ამიტომაც გავხდი სნეული ამიტომაც ვწერ უნიჭო ლექსებს და ჩემს შველას ხომ ვერავინ შეძლებს ამიტომაც ვღვრი ყოველდღე ცრემლებს და ვერ ვუხერხებ ვერაფერს ნერვებს

არა ვარ კარგად..

არა ვარ კარგად, გეფიცები კარგად არა ვარ და როგორ მინდა მიფათურო სულში ხელები, რომ იქნებ რამე დაალაგო, არევის ნაცვლად, რომ დაინახო საკუთარ თავს როგორ ვეცლები...

წითელი პარასკევი ...

უმადურნი ვართ... ვერცხლზე როგორ გავყიდეთ ქრისტე, არც კი დაფიქრდა ის ჩვენს ნაცვლად დასთანხმდა ჯვარცმას. მას რომ შეეძლოს გაეკვრება მძიმე ჯვარს კიდევ, ჩვენ?! .... დედამიწაც რომ გავყიდოთ იესო არ გვყავს.

ფერისცვალება

ღონემიხდილი სულის კუნჭულში ჩამქრალ იმედის სხივები ღვივის არარსებობის გაუსაძლის არსებობაში ვახვევ ამქვეყნიურ ტკივილს გავირინდები წვიმის ხმაურში ვუსმენ განწირულ კივილს

ლუციფერ

მოდი ლუციფერ... დაკარგულა ცხოვრება მშვიდი ღმერთი დავკარგე და ჯიუტად შენც კი არ ჩანხარ მოდი ლუციფერ... ისე ვარ ახლა სულსაც კი ვყიდი და გააჩნია რამდენი გაქვს ჯიბეში თანხა.

და მე დღემდე მჯერა

ტაძრის ერთ კუთხეში დაჩოქილი მორცხვად ვემალები ცოდვებს, თვალებ დახუჭული, დამხობილი, ჩუმად ვიმეორებ ლოცვებს. ცამდე აღმართული გუმბათიდან

ივნისის ზამთრის ელეგია

ივნისია გული ფეთქავს და ნიაღვრებს იტევს, ცა მოცისფროდ მღიმარია სქელ დარაბებს მიღმა. იქ ზაფხულის ენერგია შესევია ჩიტებს, მე კი ზამთრის ელეგია მომრგებია ნიღბად.