"მე ვესტუმრე კანიონს"

მე ვესტუმრე კანიონს, გულს ვეღარ ვგრძნობ სხეულში... და მივენდე დინებას , გამაქანებს უფსკრულში...

ადამიანნო

ადამიანნო, რატომ ცდილობთ იყოთ ცხოველნი? ადამიანნო რატომ ცდილობთ სხვის დამცირებას? თავად ვინ ხართ რომ სხვას მიუთითოთ ცხოვრების აზრი?

მე რომ ხატვა შემეძლოს

მე რომ,ხატვა შემეძლოს ფანქრებს კონად შევკრებდი დავხატავდი სამყაროს ილუზიას შევქმნიდი დავხატავდი შენს სახეს მომციმარს და მღელვარეს აი ისეთს,რომელიც

,,მიყვარხარ,, ნაზი გულს რომ ამინთებ.

ცხოვრება სამყაროს ფოქრებით ავსებს მე შენზე ფიქრით სიყვარულს ვავსებ და შენ ლამაზო ვარდივით სავსევ მოგიგავს სახე ვარდის ნაზ ლალებს

დაკარგული გრძნობები

მოწოლილი ფიქრები, თავს გასული გრძნობები უმართავი განცდები და ჩამქრალი თვალები ტკივილისგან აღვსილი, დაუცველი სხეული მონატრების სურნელი დაკარგული სხივები.

მე თქვენ გიყურებთ

მე თქვენ გიყურებთ, ვხედავ სიყალბეს თქვენს ბინძურ სულში... მე ვხედავ თქვენში მომაკვდავი, ბორგავს სინდისი...

გაჟონილ სიკვდილს !

მე გეფერები, ჭკუიდან გშლის ჩემი ხელები, გპირდები, შენ ვერ დაივიწყებ წარსულს და ნამყოფს, ველური ჟინით დაულაგე სხეულს ფერები, დავტრიალდები და ვიპოვნი სამყაროს გამყოფს.

როგორ რთულია უშენოდ...

თითქოს წუთები უსასრულოდ გაიწელა უშენოდ... დრო არ შველის შენს მონატრებას, უშენობით გამოწვეულს. ისევ ცრემლები... ისევ ცრემლები, მეალერსება ჩემს ცივ სახეზე, და სიყვარული უწინდებურად მხოლოდ, მატულობს...

მე, რომ არ მეთქვა...

მე შენ მიყვარხარ, ამბობ და კრთები... თითქოს ჩვენ ქვემოთ იშლება ფსკერი, აწითლებული, თავს მიწისკენ ხრი ზედ ჩამოგეგცა თითქოსდა ჭერი. რამდენად რთულია გრძნობებში გატყდე, თავს აიძულო სიტყვებმა გაგცეს, გული საგულეს მოსწყვიტო სწრაფად

დაკარგული სულის ნაწილი...

ფიცი დავდევი ჩვენი ერთობის სულის ნაწილიც ჩემი გიწოდე გაცნობის დღიდან მოყოლებული გიფრთხილდებოდი როგორც საუნჯეს...