მე, რომ არ მეთქვა...

მე შენ მიყვარხარ, ამბობ და კრთები... თითქოს ჩვენ ქვემოთ იშლება ფსკერი, აწითლებული, თავს მიწისკენ ხრი ზედ ჩამოგეგცა თითქოსდა ჭერი. რამდენად რთულია გრძნობებში გატყდე, თავს აიძულო სიტყვებმა გაგცეს, გული საგულეს მოსწყვიტო სწრაფად

დაკარგული სულის ნაწილი...

ფიცი დავდევი ჩვენი ერთობის სულის ნაწილიც ჩემი გიწოდე გაცნობის დღიდან მოყოლებული გიფრთხილდებოდი როგორც საუნჯეს...

შორს ნუ წახვალ!

დედამ მითხრა, შორს ნუ წახვალ! გამეცინა გულში მწარედ ვუპასუხე-ჩემო დედი გავიზარდე, წლები განვლე.

მიყვარდა

მიყვარდა შენი თვალები მე შენი სუნთქვაც მიყვარდა მიყვარდა ცეცხლის ალები ჩემი ფიქრი რომ იკრავდა

ტანგო

წვიმაში ქარში უკრავენ ტანგოს უთქმელი სიტყვები შიგნიდან მახრჩობს მელანქოლია იგრძნობა რიტმში გრძნობები შედის უცებ აზარტში...

ქარიან აღმართს...

ქარიან აღმართს ვიდოდი ნელა, როცა სიჩუმის ჩამოჰკრა ზარმა და დაგინახა იმ ღამით ბედად წამმა საათებს ტალღა გადაჰკრა.

მთელი ცხოვრებაა...

გინდა?! პატიებას მე გთხოვ, მერე დავჯდები და გხატავ პორტრეტს მივაჯღაბნი დაბლა "მაინც დამიბრუნე ფერი" ოღონდ დამიბრუნდი ახლა, ისევ გადამხვიე ხელი, დაბლა აღარ მინდა,მაღლა... ცაში დავიღალოთ ფრენით.

* * *

ძებნით თვალები ზღვასავით დაშრნენ, ბრმა ილუზიით ზეცაში ვიფრენ, თუ რეალობას ვერაფერს ვავნებ, ვაღიზიანებ აკრძალულ ფიქრებს...

ივლისის ღამე

ივლისის ღამეს, ფოთლის შრიალში როცა ვარსკვლავებს ეტრფოდა მთვარე, იმ ქუჩის ბოლოს, მაღალ გორაკზე ჭაღარა მოხუცი ანთებდა სანთელს.

ბედნიერი ხარ!

ბედნიერი ხარ!, ეს მინდა თუმცა, არაფხიზელი მზარავს თვალები... თვალები შენი მოსიყვარულე, თუმც ნარკოტიკით დანამთვრალები...