სად გაქრა ფერები?!

სად გაქრა ფერები?! ფერთა ღრიალი? ფერები აღარ გვაქვს, ხალხო! გავშავდით... გავთეთრდით, ვით ცარიელი ტილო მხატვრისა, რომელმაც მუზა წლების წინ დაკარგა...

ორჯერ ორი ოთხია და ვითვლი ნაბიჯებს

ორჯერ ორი ოთხია და ვითვლი ნაბიჯებს, ამოცანები ამოხსნას კი კვლავაც ითხოვენ დახაზულ წრფეზე ერთ წერტილზე შუქი ჩამიჭრეს, და ნაშთად შემრჩა უსასრულოდ სამი წერტილი...

უფალო ღმერთო

უფალო ღმერთო რწმენის ძალა მომეცი შეგთხოვ რომ შევიმეცნო შენი არსი,შენი დიდება, რომ გავუმკლავდე ამ ცხოვრების ამაოებას მე ამისთვის დიდი რწმენის ძალა მჭირდება.

"რა ძნელია"

რა ძნელია,როცა ირგვლივ ღამე ტირის, მყუდროებას არღვევს მხოლოდ ფოთოლცვენა, შენ კი დგეხარ ძველებურად პაემანზე ელოდები,თუმცა იცი აღარ მოვა! თუმც მას ესმის ეს ძახილი ძველებური იცის,შენთვის ეს ძახილი არის ლოცვა იცის მიხვალ მის სახლის წინ,იცის,მაგრამ

ტარიელ ხარხელაური

“არც არაფერი მახარებს, არც არაფერი მწყინს, მზარავს ლანდების ხარხარი, ხმაური მზარავს წყლის.ხმაური მზარავს წყლის. გარეთ ხბო ბღავის სახარე, კოკისპირულად წვიმს.

მინდა მიცნობდნენ ბანდიტ ქალად...

უნდა მოვიპარო მთელი გაზაფხული მერე ნაქურდალი ხელში ჩაგითვალო შენზეც გავილაშქრო, კოცნა მოგაცალო გული წაგართვა და ჩუმად გავიპარო........

ჩემი ტკივილი

რატმ ჩერდება ნელნელა გული? რატო მინდება სიკვდილი მუდამ? ნუთუ ეს დასასრული ჩემი რა გავაკეთო? რისთვის ვიბრძოლო? რომ მოვირჩინო ნატკენი გული რა არის ყველაზე დიდი ტკივილი? ამაზე პასუხს მალევე გაგცემ

ნურასოდეს...

ნურასოდეს ნუ გაივლებ გულში რაღაც ავს... ნურასოდეს ნუ დაუშვებ მოეჭიდო ხავსს... ნურასოდეს ნუ იტყვი რომ რაღაც გზაფრავს... რომ ყველაფრის იმედი და რწმენა გაქრა... ნურასოდეს ნუ გაწირავ მეგობარს და სხვას... საკუთარი სიკეთისთვის ნუ დაუშვებ ავს...

დარდში გალეული საღამო მშვიდი

დარდში გალეული საღამო მშვიდი ისევ დაბნეული გრძობების გიდი ისევ სიყვარუულში ვიბრძვი და ვკვდები ამ გრძნობის ამარა სულ მარტო ვრჩები

რომ არ მიყვარდე

რომ არ მიყვარდე არ ვეტყოდი ჩემს დარდებს ღამეს და ჩემს გულისთქმას არ ვანდობდი ცეცხლისფერ მთვარეს, არ ავანთებდი თეთრ ღამეში სიცოცხლის სანთლებს და ცის ხატებად არ ვაქცევდი შენს ლამაზ თვალებს...