რეალობა.

ვის შევჩივლო მარტოობა, გზაა ცარიელი ნისლით მოფენილი ფოთლებით. თან ვატარე უკვლებივ გული, და კარებს მიღმა გული გამიციეს და

ქარი

ქარმა დაარბია სულის დარაბები, შუა ღამეა და არც კი მეძინება ... ცრემლებს მოგონებებს ჩუმად ვაყლაპვინებ... ახლა ოცნებები გადამეკიდება ....

მე თქვენ მიყვარდით

მე თქვენ მიყვარდით შესაძლოა ამ სიყვარულის ჩემს გულში ახლა კვლავ ენთოს ოდნავი ალი მაგრამ არ მინდა ამის გამო გეტკინოთ გული და თქვენს წუხილში რაიმეთი მე მედოს ბრალი

მიყვარხარ!!

გონება ისე შეეჩვია შენზე ოცნებას ისე მოუხშირა სულმა ატკიებას... უკვე აღარ ვიცი როგორ შევებრძოლო ან კი საშველი სად უნდა ვპოვო...

სიცოცხლე მიჩქეფს

ჩამოცვენილი ფოთლებიდან და ნაადრევად ეჯახება ჩვენს რეალობას დამჭკნარ ბალახებს ჯერაც უდის ოცნების სუნი და დამჭკნარ ვარდებს ხელის შეხებით წაუვათ გული ...

მთვარე გამიგებს

ისევ ვერ გიმხელ როგორ მიყვარხარ, ისევ ვერ ვამბობ და ვერ გადმოგცემ, მაგრამ როგორ მსურს ნეტავ იცოდე ამ ტკივილს მხოლოდ ყვირილით ვშველოდე. შენ არც კი იცი და ვერც კი იგრძნობ

უსახელო

ცხოვრება, აკორდებზე აგებული ზღაპარი, ჩამონაქროლ სიტყვებზე გადებული ხიდი ფერმკრთალი , თითქოს შეურახადი მოგონება და ერთად შეკრული მერყევი მძივი .

სევდამ მოიწყინა

ერთხელ გაკოცებ გულში ჩაგიკრავ, ჩემს ოცნებებში გვირგვინს დაგადგამ.

"მრავალი წლების ჩამქროლე......

მრავალი წლების ჩამქროლე...... ლექს დავწერ უფრო სევდიანს, და მოვიგონებ შენს სახეს........ ლამაზს, ნაკვთიანს, სევდიანს,

მარტოობით დავიორთქლები

მარტო დარჩენილს ნუგეშის სავარძელი სასმელი , ფიქრი .. გიტარის აკორდი კბილებ მომტვრეული ძველი სავარცხელი არავინ არ მყავს ჰანგებზე ამყოლი...