ჩემო საქართველო

მომნატრებიხარ ჩემო კახეთო, ჩემო საქართველო! მომნატრებია ყველა ხე და ფოთოლი შენი. შემყვარებია ყველა მდინარე და ყველა ხევი, მთა... ბარი... ქედი.... ზაფხულის წვიმის სურნელი და ქუჩები სველი. აქ შემოდგომის სიამაყე ვენახი, რთველი. იქით ზამთარში დათოვლილი

***

მიყვარხარ!.. გეტყვი კიდევ ათასჯერ არ მომბეზრდება შენთვის ძახილი ყოველთვის როცა ვიქნებით ერთად მუდამ გესმოდეს ჩემი ძახილი..

სად არის დამალული მომავლის გასაღები

სად არის დამალული მომავლის გასაღები, დავდივარ ქუჩებში ფიქრებში დაკარგული, ღამეები მათენდება, დღესაც ვეღარ ვაღამებ, დავდივარ და უშენობა, იცი, როგორ მაწამებს... იცი?!- არა, წარმოდგენაც არა გაქვს, რომ იცოდე, ალბათ, მოხვალ და არასდროს დამკარგავ...

სევდისფერი რეალობა

ძნელია, როცა თვალებს ხუჭავ და ვერ იძინებ, ვერ იძინებ თუ გამიზნულად არ გეძინება. ძილბურანშიც კი უნებურად ისე იფხიზლებ, დარწმუნდე ვინმე ამაშიც ხომ არ გეცილება.

და წვიმა შლის

მიყვარს წვიმა და წვიმაში მოფარფატე გვირილები ვწერ შენს სახელს და წვიმა შლის შენ, სარკმლიდან იღიმები.ზეცამ სულ მთლად დამასველა შენი სითბო მიშრობს სხეულს გულში ვიკრავ ყვავილს ველად თავმომწონედ მიმობნეულს.

უსათაურო

და მაშინ როცა სუსხიანი ზამთარი მოვა მაშინ როდესაც თეთრი ფიფქები აცეკვდებიან მე დამეწყება უშენობის მორიგი გლოვა და ამინდებიც უნებურად ატირდებიან იცი ყოველწამს დაგეძებენ ჩემი თვალები თვალები,რომლებსაც არ უძინიათ კარგა ხანია და აი ისევ,ისევ და ისევ

ჩემი ოთახის ჩუმი ჰარმონია

სულში უშენობით ზეცა ჩამოინგრა და წამმა შეკრიბა იმ დღის ანარეკლი, როცა ჩვენი ტრფობის კედლები დაინგრა, რომ ვერ შევაჩერეთ ჰელიოსის ეტლი, ოთახის კუთხეში მიგდებულს უჩუმრად ისევ თავს მახსენებს ძველი აგონია, ვიკრავ შემოსაცმელს აგდებით, ქუჩურად; ფიქრი

((( )))

ეძებე კვლავ ეძებე, სანამ არ მოიპოვებს გული სიმშივიდეს. იტირე , იტირე იქამდე სანამ ცრემლი არ შეგიშრება აცრემლებულ თვალებში. არ დაკარგო , ეძებე კვლავ სიყვარულის მზერა. არ დაკარგო, მხოლოდ ერთხელ მოდის ნდობა. სხვა გზას არ დაადგე ერთხელ გაქვს ცდა

უსიყვარულოდ

მე ლამაზ ზღაპარს კიდევ გიამბობ, შენს სიყვარულში დავიფერფლები და რომ მოვკვდები ერთი თხოვნა მაქვს, მუდამ გახსოვდეს ჩემი სახელი... მე შენს სიყვარულს ვერ გავშორდები, შენახარ ჩემი ცხოვრების აზრი, როცა ზღვის ჰაერს შეისუნთქავდა გაგახსენდება ის ერთი წამი,

მზად ვარ ბედისწერავ !

გრძნობებს ხელს ვუჭერდი, რომ არ გამქცეოდა მეტად გამეტებით, ახლაც ვწერ და ვფიქრობ... მინდა მეც შემეძლოს ფიქრი არაფერზე. ვგრძნობ და გავიძახი ძლიერი ვარ - მეტად არ შევცდები, მაგრამ მაინც ვხედავ ჭუჭყის ელემენტებს ჩემივ ნაკვალევზე.