სიზმარი

გუშინ წვიმდა ღამით, როცა ძილს მივეცი წამით, დამესიზმრა ქალი, ბანაობდა ნამით, წინ უძღვოდა ვარდი, თითონ ნახატია კალმის, მხრებზე გაშლილ დალალებს, აქანავებს ქარი, გამაღვიძეთ თორემ სემიყვარდა ქალი, ვუღალატე ცოლს და მომაჭერით თავი, აი თვალები აქვს ისეთი

წამის ჰარმონია

ჩემი ცხოვრების წიგნს ისევ ვფურცლავ... მინდა, რომ ახალ გვერდზე აღმოვჩნდე და თუ ოცნება მექცა ტკივილად, მინდა, რომ წამით მაინც გამოვჩნდე!!

დამელოდე!

ლურჯად მფეთქავ ტაძრის გუმბათს თავთან ეჯდა ანგელოზი.. მე დავბრუნდი შორეთიდან, თუმცა შენ კი არ მელოდი.მომახალე: არ მიყვარხარ! ბრიყვო, აბა რას ელოდი?! მე მეგონა გამიგებდი, გამიკვირდა.. არ ველოდი...

მეიმგრძნობები

მიყვარხარ ისეთი, როგორიც ხარ, მიყვარხარ და აღარც კი ვიცი როგორ გადაგიყვარო. მინდა, რომ ეს გრძნობები შევაგროვო და ვიღაცამ ჩუმმად სადღაც შორს გადამიყაროს. მინდა, რომ თვალებში გიყურო, თითქოს სიცოცხლის ბოლო წუთებს ვითვლიდე. გავბედო, პირველმა გაკოცო, და

ვიცეკვოთ ტანგო!

ვიცეკვოთ ტანგო, შევაჩვიოთ სხეული რხევას, ვიცეკვოთ ლაღად... ყურს ნუ უგდებ სამყაროს ქცევას! არ შევიმჩნიოთ, რომ იღვიძებს გული სნეული, თითქოს ორგული მეეტლეც კი დარჩა ეული! ხელი მომხვიე, ვიოცნებოთ ტანგოს ცეკვისას, შემომეხვიე უფრო მჭირდოდ უკვე რწევისას!

დროა, დასრულდეს...

დროა, დასრულდეს ის რასაც თქვენთვის ჰქვია სიცოცხლე.. დროა, დაიწყოს უკვდავების ჩრდილთან თამაში, ბავშვობის შემდეგ მისი სული ვეღარ იცოცხლებს, ვინც გაზრდილია ოცნებების ფერთა გამაში. დრო გადიოდა... ვით მეწამული სისხლი ყანაში, ისე მოედო მინდვრად ჯეჯილს

***

თითქოს მახვილი ჩამარჭვეს გულში... გული გაიპო, სისხლი კი სცვივა, ვით შემოდგომას ხეებს ფოთლები, და ამ წამს ვფიქრობ ამქვეყანას რისთვის ვშორდები? არადა ერთი-ორი დღით ადრე, მე მძულდა მიწა, ცა, მზე და მთვარე, მარტოსულობით გატანჯული ველოდებოდი, სიკვდილის

მოგონებები

გამახსენდი, და აი ისევ გამახსენდი ისევ იჩინა შენზე ფიქრებმა ჩემს გონებაში ისევ გამოჩნდნენ მწუხარების ლანდები არმინდა მაგრამ კვლავ მივილტვი შენსკენ. მინდა გავჩერდე არ მინდა მოგიახლოვდე თუმცა ვგრძნობ როგორ ჩერდება ფილტვები არ მყოფნის ჰაერი უშენობით

იმ ბიჭს ეკუთვნის ჩემი ღიმილი !

თითქოს მკარნახობს თავდავიწყება და ჩამჩურჩულებს „გატეხე ჭიქა!“ ან წარმოდგენა რად არ იწყება, როცა იღვიძებს მთვლემარე რითმა?! რომც შემომაცვდეს ფრიალა კაბა და რომც დამიჭკნეს იის გვირგვინი, გრძნობის ბილიკზე რომ გაიარა იმ ბიჭს ეკუთვნის ჩემი ღიმილი!

უცნაური პოეტები

ოჰ, ეს პოეტები, ხალხი უცნაური, ყოველ შეხედვამდე წამებს დაითვლიან, ჩანთა სევდით სავსე, უცხო მოგზაური, მანძილს უსასრულოს, სტროფად გაივლიან. ოჰ, ეს პოეტები, მართლაც უცნაური, ნამდვილ სილამაზეს გვერდს ვერ აუვლიან, მათთვის მერე ყველა ხდება უსახური,