ნუ მომექცევი როგორც მონას

გთხოვ მითხარი თავს რატომ მარიდებ, ხომ ვიცი რომ ამ ქალაქის ბილიკებს ნაზად აბიჯებ, ჩემო კარგო ვერსად ვეღარ დამემალები, იმიტომ რომ ყველგან მაქვს თვალები. მითხარი კარგო რატომ მებუტები, მე ხომ ისეთს არაფერს გეუბნები, მითხარი ქალავ რატომ გამირბიხარ, დიდი

გარდაცვალება

სული ჩემი განუტევებს სასუფეველს წავალ შორს და ვიქნები საუფლოში ღმერთან ახლოს უფლის გვერდით თუმცა მინდა ხშირად ვგრძნობდე რომ მოდიხარ და გახსოვარ საუკუნედ. და იქ ზემოთ მე ვიპოვი მყუდრო ადგილს, იქ ზემოდან შემეძლება შენი ცქერა იქ ზემოდან შემეძლება

და დროა, უბრალოდ ადგე და მიჩუმდე...

გნახე და უეცრივ აზვირთდა გრძნობები, კონტრასტს ქმნის გრძნობასთან წყვდიადის სიჩუმე, გამექცა ხელიდან შესაძლებობლები, და დროა, უბრალოდ ადგე და მიჩუმდე. საკუთარ სიზმრებში დავეძებ შენს თვალებს, ვიცი რომ სხვისი ხარ, ნახვისას ვჩერდები, რამდერჯერ მატკინე

ქალაქის ხმაურში ვეძებ შენს სიჩუმეს !

თითქოს შეერია გრძნობა არემარეს, როგორც წარმოსახვის უტყვი აგონია, ყურში უცნაური ექო ჩამჩურჩულებს იმას, რაც არ ვიცი და რაც არ მგონია! სიცივე ძვლებამდე უთუოდ მიაღწევს, ნამდვილად შემრცხვება იმის, რაც ვიკადრე! უბრალოდ მინდა, რომ ისეთად მიცნობდე,

როდის მიყვარდა ასე ძალიან?! (თ.ჯ)

მიყვარს და ვიცი მასაც ვუყვარვარ, მიყვარს და ვიცი მასაც ვჭირდები... ჩემი სიცოცხლე მისით იწყება, მის სიცოცხლეშიც მუდამ ვიქნები! არ ვიცი საით წაგვიყვანს ბედი, თუმცა ვიცით, რომ ერთად წაგვიყვანს,

მიყვარხარ!

როცა მუსიკას დაუკრავს მოცარტი, გავხალისდებით ალბათ ცოტათი. და როცა ენგური დაიწყებს რეკას, ხელის გულს მოგტაცებ დავიწყებთ ცეკვას ძალიან მინდა რომ ჩემთან იყო, ძალიან მინდა შენს გულში ვიყო, ძალიან მინდა ვიღრიალო, და,ჩემი ხმა დედამიწას გავაგონო.

მკვდართა ქალაქი

ოდესღაც სადღაც, დიდი ხნის წინათ იყო ალაგი, ნაყოფიერი, ხალხმრავალი, მკვიდრად ნაგები, ახირებული სახელი ერქვა, მკვდართა ქალაქი, ბევრის გონისთვის რთული იყო მისადაგებად.

და ამით ცოცხლობს ადამიანი!

არის წუთები, როცა მოელი (გრძნობ, ამ ოცნებით როგორ იცვლები) და არის წუთი, როცა იღლები, როცა კვდები და როცა იცლები! ასე გარბიან დღეები, წლები და ფერს იცვლიან მოგონებები; ასე პოულობს წუთები წამებს და ამით ცოცხლობს ადამიანი!

მშვიდობით!

შავ ბნელეთის დასასრულს დამაჩოქეს ფიქრებმა, და წინ შენი ხატება აღმემართა ფინიშად, იარაღი დაყარეს დატანჯულმა სიტყვებმა და შენს სამფლობელოსთან ბედმა აღარ მიმიშვა.

დროის ირონია

მე უშენობას მელნით ვხატავ უცხო ტილოზე, სულში დაქრიან მოგონების ურცხვი ფრაზები და ოცნებიდან მონაბერი სიოს შეხებით შენ უკვდავება მომიტანე, ვრცელი აზრები! დრო უმწეობის საფლავია, როცა ხვდები, რომ შენს საუკუნეს არ გასცლია ძველი ფერები და ეს უაზრო