შენს ბავშურ მზერას

შენს ბავშურ მზერას.. შენს თვალებს ვეტრფი გადაირბენდი გზაზე სიცილით გაეკიდები მიმავალ დედას და ეტყვი ერთსაც გაკოცებ ტკბილი ტუჩებით, აგიცრემლდება თვალები დედი და სიხარულით ჩამეხუტები რა წამოგიღო თბილი ხმით მეტყვი მე არაფერი, შენს პატარას შოკოლადები,

წვიმის ცქერისას...

შენ ჩემი იყავ, მეც ვიზრდებოდი,მიხაროდა, რომ შენ გჭირდებოდი,სიტყვის უთქმელად უცებ ვხვდებოდი რა გინდოდა და... მეხუტებოდი.გარეთ გასული მენატრებოდი,ვეღარ ვითმენდი, გზაზე გხვდებოდი,ქვეყნის აზრს აღარ ვეპუებოდი,შუა ქუჩაში გეფერებოდი...

წელს ალბათ ვარდები შემოვა მოდაში...

გახსოვს ის დრო როცა პირველად დავშორდით?!ეოსის თვალებმა უშენოდ ინათა...დამაშვრალ წყაროსთან სადაც ჩვენ ვბავშვობდით ახლა იმ სხვისი ხარ, ვინც მაშინ გინატრა. მას შემდეგ ოცნება გავცვითე რამდენი, მზე დადნა ღვთაებრივ სიტურფის მზერაში...

გრძნობა

არ ვიცი ვის მოეწონება და ვის არა მაგრამ ერთი მინდა ვთქვა რომ ეს ლექსი არის ჩემი დაწერილი,არ მინდოდა ეს დღე ისე გამეშვა რომ რამე სიყვარულზე არ დამეწერა.ამით მე ჩემს სიყვარულს ვუთხარი ჩემი სათქმელი.მიყვარხარ ცხოვრება და მთელი ცხოვრება მეყვარები...

შენიღბული სურვილების ხმა ...

ვდგავარ, ვიღიმი და ვცდილობ სევდა შევნიღბო, როგორც ნიღბავენ ასაკს! ცვალებადია და გული ხვდება სიხარული ცვლის დიდ ტკივილს ამ წამს! შენზე ფიქრები უცებ გახევდა, ისევ ატირდა წვიმა სარკმელთან და დაასველა გიჟური სევდა - უმისამართო, შენს ძველ სახელთან!

მოდი გავფრინდეთ დედამიწიდან-გიორგი ქადაგიძე

მოდი წავიდეთ,ჰორიზონტს გავცდეთ წამით ვუსმინოთ,მივყვეთ გულისხმას მოდი ოცნების ღრუბლებზე დავსხდეთ, სადამ სიკვდილმა ჩვენც გვიგულისხმა მოდი წავიდეთ,გადავცდეთ საზღვრებს ხელი ჩამკიდე გავიქცეთ, მენდე დედამიწა,ხომ სიყვარულს არღვევს მრუშობის ნიღაბს აფარებს

ფიქრები...

რა ცუდია, რომ ტკივილს ვერ მართავ,ვინც გიყვარს ისევ ფიქრებში ხატავ,ვითომ არ გიყვარს, ტყუილებს ხლართავ,დიალოგს იწყებ ცარიელ კართან. ზამთრის ყინვაში ვერაფრით თბები,ძილს ეზარები, ჩაგესმის ხმები,გულზე შეგცივდა და თითქოს კვდები,ფანჯარა ღიაა...

ვაი, სულო რომ დამაგვიანდა...

მკვდრეთით აღმდგარი მეცამეტე ვარ...გაცოცხლებული ყველა სტრიქონი,ჰო, შენ გეძღვნება, ჩემო მედეა!დროა დაემხოს იერიქონი...ატალახდება გრძნობის ზვირთები,ცოდვის მორევში ვიღაც გაოცდა,ციდან წამოთოვს ფრთათეთრ ფიფქებად ცრემლები, ღაწვებზე

ბევრი ვეცადე

ბევრი ვეცადე მეპოვნა ბედი, მეც მიხაროდა, მწყალობდა ღმერთი, მაგრამ აღმოჩნა ის ერთადერთი, ჩემი მსაჯული, ჩემი კვერთი. ბედობის დღესაც თავს გახვევთ სევდას, მე დასჯილი ვარ, ვერაფერს ვხედავ, მაგრამ ეს გული ვედრებას ბედავს: არ დამემსგავსოთ, უფალი

ნიღბებიან სილუეტებს...

მარტოსული ეოსივით გადმოსცქერის ეიფელი მის ფეხებთან მოალერსეთ თრობასა და აგონიას, შენ კი, როგორც მიუნხენში თვით ვნებასთან მოცეკვავე, ელი გორდელიანივით სამყაროდან აორთქლდები... პარიზული ქარის სურნელს წაიღებენ შენი თმები დაჩოქილი ფოთოლცვენის