ნუ მირტყამ

ნუ მირტყამ სხეული ისედაც მტკივა,არ მინდა ნუ მომკლავ,მე დედა მქვია!პატარა გვიყურებს,მას ეშინია ! ნუ მირტყამ,გეთაყვა სხეული მტკივა...ათასჯერ დარტყმული სხეული მეწვება,უფალო გაიგე ეს ჩემი ვედრება.უძალო ვარდები,

შენ რომ მიყვარხარ(დაიკოს)(მარიამ ლაბაურს)

შენ რომ მიყვარხარ ჩემო დაიკო, ასე არავინ ქვეყნად არ მიყვარს. შენით ეს დრო ხომ ორად გაიყო, მე უშენობა ვიცი გამყინავს. მე შენ მიყვარხარ ჩემო დაიკო და მე უშენოდ არ მსურს ცხოვრება. შენზე ლამაზი არ არს, არ იყო, არ მსურს რომ გვქონდეს გაუცხოვება. მე შენ

სად დაიკარგე?

ცოცხლები ისე სწრაფად ივიწყებთ, მკვდრობა სჯობს ისევ. ცოცხლებს სევდა გჭამთ, უფლებას აძლევთ სრულად შეგსანსლოთ.

მე და შენ ღამე

ტაბიძე დიდია, მე კი პატარა თავს არ ვუყადრებ, ვცდი მაინც ჩემგან რა საერთო ერთი გვაქვს, ლამაზი მარადჟამს სიყვარულს ვეტრფით, დიადს და თაკარას

წინ უკან მოუხედავად

სიცოცხელე გვიხმობს სულ ყველას ერთად,სიცოცხლე ჩვენი სავსე ტკივილით,სჯობს შეუწყვეტლივ ვიმღეროთ ერთხმად,ვიდრე გავფლანგოთ დრონი ჩივილით.სულ წინ იაირეთ ცხოვრების გზაზე,გაჰყევით ნათელს ნუ მობრუნდებით,

A warm illusion / თბილი ილუზია

რაც არ უნდა დააჯერო საკუთარ თავს, რომ გყავს ბავშვი, რომ შენი ნახატი სხვისთვის თავის ცხოვრებაზე მეტია, რომ შენი ხილვები დედამიწის მეორე მხარეს — ვიღაცისთვის რეალობაა, რომ შენ მინიმუმ იმაზე მეტი ღირხარ — რასაც ქმნი . . .

დღის ბოლოსკენ მიჰყავს წუთებს

გულისცემას აჩქარებულს ყურს მიუგდებს, დაიმშვიდებს. მოქალაქეს გაღიმებულს შეხედავს და თვალს არიდებს.

მინდა შეგღებო

მინდა შეგღებო ლურჯად, დაგაჭერინო ქაღალდის გემი. მინდა მკლავებში გამაქრო და ჩამითრიო ფსკერისკენ საშიშად ლამაზი ოკეანისა. მინდა შეგღებო მწვანედ, რათა მინდორი გახდე ნანატრი, ტყის შუაგულს რომ გადაეფინა. ფერადი ფუნჯი გაგისვა ნაზად და ყვავილების მდელოდ

შენთვის მეგობრობა

შენთვის მეგობრობა წმინდა მირონია ჩემთვის ის გამხდარა ბედის ირონია

ადამიანი

ცხოვრება ერთი წუთია წამია სიყვარულს უნდა მივეცეთ ამაოდ იქნება ჟამი ყოვლისა სუფევა სულის ცხონებას მივცეთ