დაიკო...

არ ვიცი ჩემი დასვენება როდის იქნება, ამოვა მზე და განმიმარტავს გუშინ რა იყო...

სიცოცხლის ნერგი

ფაფრის მინდვრებზედ დამტვერილო ვაზის ყვავილო, სამოთხის შვილო, მე შენს ფოთოლთა შრიალში დავქრი, მსურს შენს ყლორტებთან კიდევ ბევრჯერ ვიპურმარილო, შეღამებისას შენს მტევნებში მზესავით გავქრე.

წიგნი ჩემი დაბადებისა

ჩემი დაბადების წიგნში წერია უკვდავი სტრიქონები, ვითარცა ხმლის პირზე ნაკვეთი სიტყვები,,,იცოცხლე და მოკვდი სიცოცხლისათვის!,,მე არ ვარ მეომარი, მაგრამ ტანს ჩემსას ცეცხლში ნაწრთობი აბჯრით ვიფარავ.

დამღალეს გრძნობებმა მარტოობის

დამღალეს გრძნობებმა მარტოობის,უგზო-უკვალობა მებედება.კედლები, ფარდები, მანტოები,სისხლი და ძარღვების შედედება...შვიდასჯერ ჩამმწარდა პაემანი... შვიდასჯერ ვერდებით ავალ ღმერთთან...არასდროს, არასდროს დავენანე

ოცნების სორო

რას არ ვედები ... უჩვეულო ცხოვრებით ვცხოვრობ,რჩევებს ვიძლევი სხვის კარზე და თავად ვარ ცუდად.გამოვიგონე ჩემს სხეულში პატარა სორო,სადაც ჩემს ნაცვლად არსებობ და ჩემს ნაცვლად სუნთქავ.გამოვჩნდები

სიყვარულს დიდხანს უნდებიან

საღამომ მომიტანა სტრიქონები, ლექსებიც თავისით ბრუნდებიან... გუშინ კი ისევ იმას ვიგონებდი სიყვარულს დიდხანს რომ უნდებიან..

"ისევ ძველებურად"

ისევ ძველებურად,რატომ მომენატრე... ისევ ძველებურად,თითქოს მომელანდე, ისევ ის წუთები,რატომ გამახსენე ისე ის დღეები,როგორ დამაყვედრეე?!

ეული ოცნებების სასაფლაოზე

დილით ვიღვიძებ, სიბნელეა გარეთ და სულში, აღარ დამთავრდა ეს მტანჯველი ცივი ზამთარი, როგორც ტიტანი, დამწყვდეული სადღაც ჯურღმულში,სამშობლოდან შორს წერად მიხმობს ბნელი დავთარი და მე ვერ ვნახე თოვლის ცვენა,

ვინ თქვა

ვინ თქვა, რომ ქარი სისულელეა და წვიმა მხოლოდ ქოლგებს ასველებს... ირგვლივ მზე არის თუ სიბნელეა, თავისი გზა აქვთ არსადწამსვლელებს,

წვიმის რექვიემი

ისევ წვიმის წვეთის ხმაა ფანჯარაზე, ზეცა მოღუშული მიმოაფრქვევს სევდას თითქოს რექვიემი ისმის დაბალ ხმაზე, ცაზე მცირე ნათელს ღამე შავად ღებავს