შენს სარკმელთან

ვზივარ ღამით შენს სარკმელთან, სიბნელეს ვჭვრეტ ირგვლივ თვალით, იქნებ სადმე შემეყარო, გზა გავაგნო შენი კვალით.

მთიული ბიჭი

ეს ლექსი დავწერე 2020წლის 11მაისს და მივუძღვენი ჩემი ძმაკაცის ხსოვნას, რომელიც სუათისის მყინვარს შეეწირა 2016წლის 11მაისს თავის დაბადებისდღეზე. მე მთის შვილი ვარ და მთებში მოვკვდები ჯიხვურ ცხოვრებას ვარ მე ჩვეული. მე მთის შვილი ვარ მტკიცე და

''ვარსკვლავბიჭუნას''

როგორ გაგვიფრინდი ასე, ახლა გაგიცანი კარგად.. სულში ტკივილებად დამდევ, გულში მონატრებად მყავხარ...

ტანჯული ერი.....

ნდობა გამქრალი, სისხლი გამშრალი, გული დაღლილი და გადაღლილი, სული დაბალი კაცი მაღალი, აღარ არსებობს აქ სამართალი...

იცი გავიზარდე

იცი გავიზარდე და მე ბავშვობა მომინდა, ის დრო მომნატრებია როცა დავნარნარობდი,

ზამთარი

კვლავ მოვა ჩემი ზამთარი ცივი, რომელიც ისევ გამიყვანს გარეთ. მოწყდება ამ ცას კვლავ შავი მძივი, რომელიც თურმე ცის წვერზე ვნახეთ. კვლავ მოვა ჩემი ზამთარი თეთრი და დაიწუნებს შერჩეულ მუზებს. ნეტავ ვინ იცის, ზამთარი ჩემი აქ ამ დღეებში თურმე რას უძლებს.

პასუხი

მახსოვს ყმაწვილ კაცობაში, მარიგებდა ასე მამა, ქალმა თუ კი შეგიყვარა, არ დაგტოვებს არსად წავა.

მომიწევს..

ჯერთ გაუხედნავ სიყმაწვილეს მიაფრენს ქარი..წამოვყვინჩილდი.. თითქოს სიბრძნეც არ არის შორი..ო, რამდენჯერაც გზად შემომხვდა ოცნების ქალი,იმდენჯერ ცუდად ვითამაშე მიჯნურის როლი..ფიცხი ვარ, ფიცხი, ისე როგორც

შავები არ გინდათ

შავები არ გინდათ თეთრები ჩაიცვით მე მოვკვდი, ხომ მაგრამ ცხოვრება გრძელდება, თვალებზე რაც გინდათ ის გრიმი წაისვით, ბოლომდე გჯეროდეთ ცხოვრება გრძელდება, სიყვარულს არ გინდათ მეტს ნუღარ ამიხსნით ისედაც ვიცი ვის როგორ გიყვარვართ, წავედი და ერთხელ სულ

ქალაქში, სადაც...

ასე'ა,ყველას თავისი ''შერჩა'' და ღმერთიც ტირის ''ადამიანზე'', იტირეს მწარედ, და მერე ერთმა_ თქვა რომ ტკივილი სულს აზიანებს,