კორონაც უკვე უფრო პატარაა

ხანდახან ლექსი ყველაფრის მთქმელია, მაგრამ სიტყვები გამომელია მოკლედ გეტყვით ცხოვრება ძნელია მაგრამ შეუძლებელიც შესაძლებელია.

სასიყვარულო

ერთი რამ კარგად დაიმახსოვრეთ ლექსებს მე არ ვწერ ლექსი თვითონ მწერს, ჩემო ძვირფასო შენი გულისთვის მე ამ მთასაც კი გვერდზე გადავწევ.

მომაკვდავის ხმა

...ოთახშია სევდა გამომწყვდეული ჩემში გრძნობა გადარეული აღარ ვიცი, საით უნდა ვიარო ყველა გზაა ახლა უმისამართო...

საკურა

როცა მე მოვკვდები, დრო გავა ჩვეულებრივ, ისევ აყვავდება, საკურა ძველებურად, ისევ იმღერებენ ჩემი მეგობრები, და მე ვერ ვიმღერებ,ისევ ჩემებურად.

იმ დღეს ^_^(დაიანას)

იმ დღეს, თურმე მე იმ ღამით, წამით პულსი ამიჩქარდა და როდესაც ამას მივხვდი, თითქოს ტყვია გამივარდა. ისევ რაღაც უჩვეულო შეგრძნებამ მე გვერდი გამკრა და გარკვეულ პერიოდში ეს შეგრძნება აღარ გაქრა. იმ დღეს, თურმე მე იმ ღამით, ვიღაცაზე ფიქრი მკლავდა, არ

მიმძიმს...

მიმძიმს... დღევანდელი დღე გუშინდელზე მეტად ცივია მიმძიმს... ცხოვრება მხრებზე გირებად ვფიქრობ... გულის სიღრმეში ბევრ რამეს ვნანობ და... მიმძიმს... ყოველი დილა თითქოს სასჯელია და ამ სასჯელით ცოდვებს ვისყიდი მიმძიმს...

დამშვიდობება

ნუთუ ამ ქვექნად ვინმე არსებობს, ვიღაც ისეთი, ვინაც მიტირებს, ნეტავ წასვლის წინ ხელს თუ ჩამკიდებს და მე, რომ წავალ ცხარედ იტირებს

ბრძოლა

ვცდილობ საგანზე დავწერო ლექსი კერძოდ კი ვიწყებ ისტორიაზე, მინდა მახსოვდეს ძველი ამბავი ამ ჩვენს მიწებში მტერთა ტრიალზე...

,, ჭიდილი,,

თითქოს სამყარო ამოსუნთქვას ვეღარ ახერხებს, თითქოს მარტის თვეს მოჰყოლია დიდი წუხილი თითქოს წუთები დედამიწას წლებით აბერებს, და დიდი ტალღა გვეჯახება ჭექა_ქუხილით.

მოკლედ გიჟზე ანუ ჩემზე

ჩემი, ჩემი მარტოობა არ არს ახალი. უგრძნობობავ, ამ ჩემს ლოდზე გთხოვ დამაკალი. თურმე მიდის ეს წუთები, ტვირთსაც ზიდავს ის, მარტოობას ვეხუტები, მიწას მიმაყრის. სანამ მე ცოცხლად შემრაცხავთ, მკითხეთ რას ვფიქრობ და მე ჩემს თავს თუ ოდესმე კიდევ დავინდობ.