შენ ჩემო ლექსო

შენ ჩემო ლექსო ჩემი ბედი ხარ ჩემი გრძნობები და ჩემი განცდა,შენ ჩემი ცრემლით დანამული ხარ ცრემლით რომელიც ჩემს თვალებს აცდა.შენს ყოველ სტრიქონს ვეალერსები და ვცდილობ სიტყვებს სიტყვები ვმატო,მსურს სიკვდილსმდე

კაცია-ადამიანი?!

ეს კარგი მონაყოლია ურჯულო ისმენს ჯავრდება, ჩემთვის ბავშვობის ზღაპარი აქ იწყება და მთავრდება.

გეკუთვნის მეტი

ვიცი შენ მუდამ გეკუთვნის ამ ლექსებზე მეტი, მე მთელი დღე მხოლოდ შენთვის გაგიჟებით ვწერდი. შენს გარეშე მე ვიქნები სულ, ყოველთვის კენტი, მე, რომელსაც ღამე მქვია, დღეს შენით გავთენდი. გადავცუროთ ლურჯი ზღვა და ჩვენ ავაგოთ ნავი, ოღონდაც შენ აქ ჩემს

ალალ მართალს

კარგად მოვირგებ დაკერილ პიჯაკს, კარგად მოვირგებ გაცვეთილ შარვალს/

არგამქრალ ოცნებას

გაზაფხულიან ვერანდებზე შემოვიღამე თოვდა ... თეთრ-ვარდისფერად მაგნოლის ფურცელთა ქარი... ისევ იმგვარად, როგორც ადრე

მიყვარს შენი დანახვა

მიყვარს შენი დანახვა და მიყვარს შენ რომ გხედავ, მე ამ გრძნობის მოყოლას ხომ ჩემი ლექსით ვბედავ. მიყვარს შენი ღიმილი და მინდა ჩემთან მყავდე და მე მინდა შენთან ერთად ჭიქა ღვინოს ვსვამდე. მიყვარს შენი დანახვა და ეს დანახვა მადნობს, თითქოს მე რაღაც სხვა

ერთხელ

ათოვდა ხეებს, ქუჩებს ,აივნებს ათოვდა ჩემს გულს მძიმედ ათოვდა.

ჩვენთან არს ღმერთი

ძალზედ ცოტა ვართ და ამ ცოტაშიც, მოღალატე გვყავს, რამდენი ერთი, ჩვენ გავიმარჯვებთ, არ დავმარცხდებით, თუ დავიჯერებთ, ჩვენთან არს ღმერთი.

ნიავი

სურნელი მოაქვს *ნიავს და მიაქვს... ალბათ აქვს მიზეზი ბრაზის და წყრომის . გულის კედლებს შიგნიდან ბზარიაქვს... დაიმსხვრა...!

მარტო'სული

ვინ მოსთვლის, რამდენჯერ ვინატრე სიკვდილი შავძაძებმოსილი ხანდახან, ვფიქრობ ტყუილია გრძნობები თავშემოხვეულნი