ის სხვანაირია (თავი 1)

მე სამყაროს ყურება შავ-თეთრ ფერებში დავიწყე მე ჩემს დარდს და გულის ტკივილს ვერასოდეს ვერავის ვერ ვუყვებოდი რატომ? დამიჯერებთ? მცხვენოდა! ჩემთან ყველას სხვანაირი დედა ჰყავდა სხვანაირი მამა და ალბათ ზუსრგს უკან დამცინებდნენ

მე ის აღმოვაჩინე [4]

უკვე კარგად შებინდებულიყო. ჩაბნელებული "ტრასის" პირას ადვილად შეამჩნევდით ჩემოდანზე დამჯდარ გოგონას,რომელიც სიცივისგან თუ შიშისგან "მობუზულიყო". გზაზე მანქანის ჭაჭანება არ იყო.ბარბარემ დამჯდარ ტელეფონს კიდევ ერთხელ დახედა და შეწუხევულმა ამოიგმინა.

მე ის აღმოვაჩინე [2]

-ჰეი შენ! "სიმპაწიაგა"!- გასძახა ბარბარემ და ახარხარებულ გიორგის ყურადღება არ მიაქცია - მოდი ერთი მასაჟი გამიკეთე წელზე თორე დავინვალიდდი ქალი - ამოილაპარაკა დამანჭულმა და სიმთვრალით გათამამებულმა. ბიჭის ირონიული მზერაც კი ვერ მოქმედებდა მასზე

მე ის აღმოვაჩინე! [1]

თბილისის ქუჩებში თოვლის ფანტელები მოძრაობდნენ. სიცივეს ქუჩების მოყინვა დაეწყო. ფიფქები მიწაზე დაცემისთანავე დნებოდნენ. ჩაბნელებულ ქუჩებში ორიოდე ადამიანს თუ შენიშნავდი. ერთერთი იყო ბარბარე ამაშუკელიც. მიდიოდა სიცივისგან აწითლებული

აი ის ურითმო ლექსი...

უცებ დავწერე და მომეწონა,მიუხედავათ იმისა რომ რითმაც და მარცვლების რაოდენობაც დარღეულია სითბოთი ამასო და გადავწყვიტე დამედო.მაგრამ „ჩამკიდე ხელი“-ს აუცილებლად გავაგრძელებ.სიყვარულით zak..აი ის წუთები,მწყურვალი რომ მიიყუდებ წყლით სავსე ჭიქას, აი ის

და ის წავიდა...

ლუკა კი იდგა, თვალები აწყლიანებული ქონდა და უყურებდა როგორ მიდიოდა ნია, მაგრამ თითქოს ის მას არ უყურებდა, თითქოს სადღაც შორს ძალიან შორს იყურებოდა, მაგრამ სად? თითქოს უგონოდ იყო და ელოდებოდა ნიას დაბრუნებას, მაგრამ ნია მიდიოდა და თეთრ თოვლზე

ის ვინც არ უნდა შეყვარებოდა.

16 წლის ვიყავი როდესაც რუსეთმა და საქართველომ კავშირი შეწყვიტა და თბილისში მოგვიწია დაბრუნება.რა გითხრათ პირველად საერთოდ არ მომწონდა მაგრამ ნელნელა შევეჩვიე მერე შემიყვარდა კიდეც.მაგრამ ამ ქალაქთან განუყოფელი ერთმა ადამინმა გამხადა.

დიდი ბოდიში "სვანეთის ტყის ბნელი ანგელოზი" – ის მკითხველებს!

ძალიან დიდი ბოდიში მათ ვინც ელოდებოდით დღეს "სვანეთის ტყის ბნელიი ანგელოზი" – ს დადებას. დიდი პრობლემა შემექმნა. დავწერე მეთერთმეტე თავი და შევინახე. ჩემი კომპიუტერი კი ურევს ცოტას და ახლა რომ გავხსენი მეთერთმეტე თავი მხოლოდ ორი ხაზი იყო დარჩენილი

ხალხში ის აღარ არის

კაცს მისი მსგავსი არ აქვს ხალხში ის აღარ არის მისნაირი სხვა არ გვყავს ის ხომ დღეს აღარ ყვავის ბევრი ნატრობს რომ შეხვდეს ამით ცხოვრება შექმნას ჩვენ ხომ ვნატრულობთ იმ ერთს მაგრამ ვიცით რა ერქვას ? რაღაც უცნობის შემოსვლას მთელი არსებით აღიქვამ აი შენ

მე.. შენ.. ის..

კითხვა-პასუხი. ძალიან პატარა ნაწილი ჩემი დიდი მოთხრობიდან. ეს ნაწილი ჩემთვის ბევრს ნიშნავს და რატომღაც თქვენთვის მინდოდა გამეზიარებინა.. ვიცი, დარწმუნებლი ვარ, არ მოგეწონებათ, მაგრამ გამიხარდება ერთ-ერთ კითხვას მაინც თუ გასცემთ პასუხს.