აბლაბუდა (სრულად)
თბილი და მზიანი შემოდგომა იდგა თბილისში, აი ისეთი ცხოვრებას რომ მოგანდომებდა ადამიანს. ქუჩა-ქუჩა ხეტიალს, ყვითელ ფოთლებში ხელის არევას და ჭრელ ფერებში დაკარგვას. სამარშუტო ტაქსში მჯდომმა იმდენად რეალურად წარმოვიდგინე ეს ყველაფერი, რომ უნებურადაბლაბუდა მეთვრამეტე თავი (დასასრული)
- დაღლილი, ნახევრად მძინარე მიხუტებული ვიყავი საყვარელი მამაკაცის მკერდს, თლილი თითებით თმებზე მეფერებოდა, შიშველ მხრებზე მკოცნიდა. მთელი არსებით ვცდილობდი ყველაფრის დამახსოვრებას, მისი თითოეული მიმიკის ღრმად ჩაბეჭდვას. ვიცოდი, უკანასკნელადაბლაბუდა (მეჩვიდმეტე თავი)
ბანკის მმართველს, სადაც შაკოს სესხი ჰქონდა გაკეთებული კარგად ვიცნობდი. გულმა მაინც არ მომითმინა, შენობიდან გამოვედი თუ არა, მისი ნომერი ავკრიფე და რესტრუქტურიზაციაში დახმარება ვთხოვე. უარი არ უთქვამს, ეგ კი არადა, რომ გაიგო მსესხებელი ჩემი ახლობელიაბლაბუდა (მეთექვსმეტე თავი)
ხომ ვიცოდი, რომ შაკო დაოჯახებული იყო, მისი მეუღლისა და ქალიშვილის ფოტოც არაერთხელ მქონდა ნანახი, ისიც კარგად მქონდა გააზრებული, რომ ერთ ქალაქში მცხოვრებნი შეიძლება ოდესმე ერთმანეთსაც შევხვედროდით, ფიქრებში ხშირად წარმომედგინა როგორი შეიძლებააბლაბუდა (მეთხუთმეტე თავი)
მახსოვს მიუხედავად ნოემბრის თვისა, ნაადრევად დაზამთრდა თბილისში. ცხელ ყავას მეუღლესთან ერთად სამზარეულოში მივირთმევდი და ფანჯრიდან ვუმზერდი გარეთ მოფარფატე მსხვილ ფანტელებს. - წელს ცივი ზამთარი გველოდება. - იმ წუთას ადუღებული ჩაიდნიდან ქაფქაფააბლაბუდა (მეთოთხმეტე თავი)
- გამოდის ასე უსიტყვოდ, ყოველგვარი გაპროტესტების გარეშე გაუშვით თქვენი ცხოვრებიდან?! - ფიქრებში რამდენიმე წუთში დაბრუნებისა და ურთიერთობის გაგრძელების თხოვნის შესახებ ათასნაირი ხვეწნისა და მუდარის სცენა დავსახე, მაგრამ მომკალით და არც ერთიაბლაბუდა (მეცამეტე თავი)
- მიუხედავად იმისა, რომ მიმოწერას ვაგრძელებდით, შეხვედრას აღარ ცდილობდა, თითქოს დრო მომცა სიტუაციის გასაანალიზებლად. მიმოწერაც შეამცირა, ზოგჯერ რამდენიმე დღეც იკარგებოდა, შემდეგ ისევ გამოჩნდებოდა და ისე აახლებდა დიალოგს, თითქოს არც არაფერი მომხდარა.აბლაბუდა (მეთერთმეტე თავი)
საუბარი თიკოს მესიჯმა შეგვაწყვეტინა. მუდამ გაპრანჭულს, რატომღაც სწორედ ახლა დავიწყნოდა მაკიაჟის გაკეთება. ქერა თმა უდიერად დაეხვია კისერთან კოსოდ, მაგრამ აშკარად არ ადარდებდა. ჯინსებსა და კედებში სპორტულად გამოწყობილი თითებს იმტვრევდა, დაბნეულიაბლაბუდა (7-10 თავი)
მეშვიდე თავი - არ მითხრათ, რომ ამით დასრულდა თქვენი შეხვედრა. - რატომღაც სულ სხვანაირად წარმომედგინა მათი გაცნობა, ვაღიარებ ნაწილობრივ უკმარისობის შეგრძნებაც კი დამიტოვა და ცნობისმოყვარე თვალებით მივაჩერდი. - ხომ გეუბნებოდი, არც კი ცდილობდა ჩემაბლაბუდა (მეექვსე თავი)
მე და ელენეს საუბარი მობილურზე შემოსულმა ზარმა შეგვაწყვეტინა. - სად ხარ გოგო, ამდენ ხანს? - აშკარად მოთმინების ფიალა ავსებული ლამის გაჰკიოდა თიკო. - საავადმყოფოში, ხომ გითხარი დილას. - დედაშენი ვნახე, ჯერ კიდევ არ მოსულაო რომ მითხრა, ვინერვიულე.ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.