*სისხლიანი პაემანი* (თავი 32)

- სამსახურს დაემშვიდობე იდიოტო.. არა მაინც,რა მაგრად ვთქვი? არა არა.. არ მოვა. არ მოვა რატომ უნდა მოვიდეს? ეხლა უბრალოდ.. შემაშინა..შანსი არ არის,გაბრაზდა იდიოტი თავში ავარდნილი კაცი და ეხლა მოვალო.. არაა..

ფანჯრების მწმენდავი თავი.5

გამოსადეგი ნივთების დანახვით გახარებულმა ლიზამ, ნიკუშა დააშოშმინა და ახალგაზრდა კურიერები მადლობის გადახდის შემდეგ დაითხოვა._ ალბათ ხვდები, ვისი გამოგზავნილიც უნდა იყოს, არა? _ ჩაეძია ნიკა, რომელსაც

იყო (suicide)

"იყო და არა იყო რა",მერე არც იყო რაც იყო.დრო მუცელს შენით იყორავს.იყო... და ახლა ნაციხარ კაცივით დაგდევს იარა.არც ნაციხარი კაცი ხარ...იყო... დრომ გადაიარა,შენც ტკივილს ვეღარ აიტან.-სასხლეტი არ აქვს იარაღს.

რომი დაეცა !

რომი დაეცა ! არა იმიტომ, რომ მასში არ იყო ღვთაება დაეცა იმიტომ, რომ მას თავზე დაცემული ანგელოზები დასტრიალებდნენ ყორნებივით ჯიჯგნიდნენ მის დიად ისტორიას!

მუდამ შენ მეყვარები

მე გადავცურავ ზღვას! შენთვის გადავდგამ მთას! შევხედავ ცისფერ ცას! მე მირჩევნიხარ სხვას! მინდა გითხრა, მხოლოდ შენ ხარ ჩემი გულის სწორი. გულში გრძნობით მძიმედ არის სიცოცხლის სასწორი. გულში სისხლის ნაცვლად მაქვს მე ბევრი ალკოჰოლი. ჩემს გრძნობებს კი

ვიღიმები

რომ არა ლექსები,ტკივილი მომკლავდა. განცდები ერთმანეთს ერწყმის და მომრავლდა... მომრავლდა სათქმელი ლექსში...

გამოიდარა

გამოიდარა, მაგრამ ამ გულში ღრუბელი ჭარბობს. შენი დანახვა ერთადერთია რაც კი რამ მათბობს. ეგ თვალ-წამწამი და ეგ ტუჩები საშინლად მათრობს და სიყვარული? მე ეს გრძნობები მუდმივად მახრჩობს... გამოიდარა? არა მგონია. აქ დაწყებულა ქუხილი.

მთვარე ისევ შენზე ფიქრებს მახსენებს...

მთვარე ისევ შენზე ფიქრებს მახსენებს და მის მერე ეს სევდა არ მასვენებს თვალები შენს გამოჩენას ელიან მთვარე და ცა ისევ შენზე მღერიან...

ადამიანის ჭეშმარიტი დანიშნულებაა–იცხოვროს,და არა–იარსებოს

ცხოვრება,ბრძოლის ველი თუ სიკვდილთან მიმავალი გზა?დარწმუნებული ვარ პირველი.ცხოვრება, ბრძოლა თუ შეგუება?რა თქმა უნდა პირველი.ის ძალიან უცნაური,მრავალფეროვანი,სასიამოვნო,

იყო და არა იყო რა

ახლა შუაღამეა, ოთახში დახუთული ჰაერია, გარეთ კი ყვითელი ღრუბლებიდან წვიმს მარტის თვის სევდა. ქალაქი ნისლში, შენზე ფიქრები კი - ჩემს გონებაში ჩაიძირა.დროდადრო გონებაგაფანტული მზერას ჩემი სარკმლიდან დანახულ მეზობელი კორპუსის ჩაბნელებულ ფანჯრებზე