თვალი არ მომაშორო.! (თავი 9)

ის წამები ტკიოდა სხვა რომ ეხებოდა და ვერ შეძლო თავის დაცვა. ახლა როგორ უნდა ეკოცნა ნაღალატები ტუჩებით საყვარელი კაცისთვის. ენანებოდა საკუთარი და დემეტრეს ცხოვრება ამ ტყუილისთვის, ან სიმართლის სათქმელად ენა როგორ მოუბრუნდებოდა. საკუთარ თავს გლოვობდა

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 8)

-არ მჭირდება. -ცრემლები მოიწმინდა. -ნუ მაიძულებ სამსახურიდან წავიდე, მე მიყვარს ჩემი საქმე და არ მინდა კომპანიის დატოვება.. -წინ წასული შემობრუნდა და ლურჯი წრეები ნონიაძის დასევდიენებული ცისფერ თვალებს მიანათა. -გეყოს საკუთარი და ჩემი ტანჯვა..!

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 7)

ანდრიაძის დანამულ მუცელზე ედო თავი და ფეხებზე დააცოცებდა ძლიერ ხელს..არცერთს ხმა არ ამოუღიათ, ორივე დიდ ბედნიერებას გრძნობდნენ! იმაზე კარგი და სასიამოვნო რა არის როცა იმ კაცს ეკუთვნი ვინც გიყვარს, ან ის ქალი გეკუთვნის რომლის გამოც შეგიძლია მთელი

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 6)

„დემე შენი სიურპრიზი საძინებელში გელოდებიი.. მალე მოდი ძალიან მჭირდება შენი მოფერება.. „ გაბოროტებული თვალებით დაჰყურებდა შეტყობინებას და წამებში გააქრო მისი ტელეფონიდან.. მალევე დაბრუნდნენ მეგობრები და წერეთელმა მობილური შეამოწმა არც შეტყობინება

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 5)

-როგორი უყურადღებო ხარ.! ჩემზე გაბრაზებულმა სულაც არ შეგიმოწმებია კარები. -უხეშად გააწევინა მარჯვენა ფეხი და სუსტი სხეულის შორის მოექცა. -ვინ გითხა მომეკარეო?- სახიდან ხელი ჩამოაღებინა. უკვე ამოფხიზლებულმა თვალეში ჯიუტად ახედა.

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 4)

მერე მოდუნდა, კოცნაც ესიამონა და აჰყვა კიდეც. -ჩემი ქეთო ხარ შენ.!-ტუჩებთან დაიჩურჩულა. მაგრამ ხმაურით რომ მოხვდა მისი გრძელი თითები ლოყაზე, თან ისე მწარედ რომ აეწვა მაშინ გააცნობიერა რომ ეს ქალი ასე მარტივი ჩასაგდები არ იყო ხელში.!

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 3)

აღარ შეეძლო ამ ქალის გვერდით უმოქმედოდ ჯდომა, ან ახლა უნდა ეკოცნა ან უნდა წასულიყო. ჩუმად იჯდა და ანდრიაძეს თვალებში ჩასტერებოდა. ეს გოგო კიდე კეკლუცს არ წყვეტდა. თვალები უთამაშებდა, სასმელი კიდევ მოსვა და სველი ტუჩები გაილოკა.

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 2)

-იქნებ, დამაკვალიანოთ სად იქნეა ჩემი სამუშაო ადგილი და გამარკვიოთ სიტუაციაში.-მთელი ძალით ცდილობდა მშვიდად ესაუბრა და სიბრაზე დაეფარა. -როცა ეს სიბრაზე გადაგივლის და ტონს შეიცვლი, მერე ვილაპარაკოთ.- ქალბატონი უკვე ნაპერწკლებს ისროდა თვალებიდან.

არ წახვიდე (სრულად)

მახსოვს აეროპორტში მელოდებოდა.. როგორც კი კარები გაიღო, პირველი ეგ შევნიშნე.. ხელში უზარმაზარი ვარდების ბუკეტი ეჭირა.. რომ დამინახა სირბილით მოვიდა ჩემამდე და ჩამეხუტა.. ხელები წელზე მჭიდროდ შემომხვია.. ჩუმად, მარტო ჩემს გასაგონად მეჩურჩულებოდა თუ

არ მიმატოვო (თავი 1)

მირბოდა, მაგრამ არაფერი იცოდა ირგვლივ დატრიალებულ ამბავზე. ერთადერთი რაც მოძრაობის საშუალებას აძლევდა ეს თვით გადარჩენის ინსტიქტი იყო. ტრიალებდა ერთ ადგილას, ერთიდაიგივე გზას მეასედ ტკეპნიდა და ეს იცოდა,