წვიმის წვეთის ბრალია...

წვიმის წვეთის ბრალია რომ მიყვარხარ ძალიან წამოწვიმებს და მოდის ამ დროს სევდაც გამოდის...

აქ სიტყვები ზედმეტია (დასასრული)

მზად ხარ რომ აპტიო, მიიღო ისეთი, როგორიც არის, გიყვარდეს ყოველდღე უფროდაუფრო მეტად.. თუმცა, როგორც ამბობენ, რომ ბედნიერება დიდხანს არ გრძელდება, ასე რომ, არავინ არ იცის, რა ელის წინ...

ნუ მეთამაშები.! (თავი3.)

-რო არ დამავიწყდეს? მერე რა ვქნა? რა სისულელე გავაკეთე, უცნობს საწოლში იმის გამო ჩავუგორდი რომ მმისმა თვალებმა და მზერამ აგმაგზნო. ეს რა სისულელე გავაკეთე- საწოლში მოუსვენრად ვტრიალებდი

ნუ მეთამაშები.! (თავი 2.)

-არ შეგიყვარდე.-სიცილით ვუთხარი.პასუხი არ გამცა, გამიღიმა და ჩემი ნომერი დატოვა.შემეშინდა არ მინდოდა გრძნობები გაგვჩენოდა.ეს თამაში უნდა დამთავრეულიყო. შიშველ სხეუზე გადავიფარე ზეწარი და მითანგულს ღრმად ჩამეძინა.

მე, ლექსები, საზოგადოება და შენ

მე არაფერი არ მინდა ამ ლექსების გარდა, ჩემსა და თქვენს შორის არის დიდი რკინის ფარდა. გამიგებდით? მე ამის ხომ არასოდეს მწამდა. ეს დაცინვა, გულცივობა ჩემს გულს მუდამ კლავდა. მხოლოდ ერთი მიყვარდა და მას ვუძღვნიდი ლექსებს. თქვენი ცივი სახეები კი

ჩემი "ფიქრნი მტკვრის პირას"

მტკვრის პირას მივდივარ ღამის თბილისში, სულ სიცარიელე არის აქ ივლისში. სულაც არვინ არ დადის აქ ამ ღამის წყვდიადში, მე მთვარე და ვარსკვლავი ჯერ არ ვართ განთიადში. მივდივარ, გული აღარ ცემს მყარად. მისგან დაიჭრა ვინც ჰყავდა ფარად. მაინც მივდივარ

სიყვარული სხვაა

როდესაც მეკითხებიან: -ოდესმე ვინმე გყვარებია? მე ძალიან ჩვეულებრივად ვპასუხობ: -არა არ მყვარებია.

"დარჩი ჩემთან" (თავი 5)

ადამიანები საკუთარი ნამდვილი "მეს" დასამალად, ნიღბებს იყენებენ. სურთ, რომ მათი ნამდვილი სახის დანახვა ვერავინ შეძლონ, ამიტომ ისინი თავიანთ თავს ხშირად არ ჰგვანან. ზოგჯერ ამ ნიღბის უკან კარგი ადამიანები იმალებიან, ზოგჯერ კი ურჩხულები. ყველას არ

ნოემბრის თოვლი (სრულად)

ჰო და როგორც უკვე ვახსენე ნოემბრის ბოლო იყო და თოვდა. ამ ფაქტს მეორედ იმიტომ ვიმეორებ რომ ასეთი რაღაცები იშვიათად ხდება... ნოემბერში, თოვლი? რაღაც ზღაპარი მეგონა რომ დამირეკა ჩემმა გადარეულმა დაქალმა გარეთ თოვსო... რა თქმა უნდა არ დავიჯერე და ძილი

მოსიარულე აისბერგის მახეში {2 თავი}

როგორც იქნა ფორმალობებს მორჩნენ და სასტუმრო ოთახისკენ აიღეს გეზი.თამარი იმდენად დაღლილი იყო,ფეხები უკან რჩებოდა,თუმცა ამას ანდრონიკე ინწკირველს ხომ არ დაანახებდა? ერთი სული ჰქონდა ტანსაცმლისგან გათავისუფლებულიყო და სააბაზანოში ენებივრა,ცალ ხელში