მე არ დამისრულებია...(XIII თავი)

დილით რატომღაც სიმძიმის შეგრძნებამ შემაწუხა. თვალები ზანტად გავახილე და მძინარე გაბრიელი შევნიშნე, რომელიც ნახევრად ზედ მეწვა. თავი ჩემ კისერში ჰქონდა ჩამალული და მშვიდად სუთქავდა, ხელებს ისე მიჭერდა თითქოს სადმე გავრბოდი და მთელი ძალით ვყავდი

ხელი არ გამიშვა

ადამიანისთვის ალბათ ყველაზე საშინელი გრძნობა უმოქმედობაა,როცა ცხოვრება თავზე გენგრევა და ვერაფერს შველი, ყვირილი გინდა და ხმა არ გაქვს,სიცოცხლე გინდა და გკლავენ ისე რომ არჩევნის უფლებასაც არ გიტოვებენ,ძალა გეცლება და საბოლოოდ ნებდები,ფარ-ხმალს ყრი

მე არ დამისრულებია...(XII თავი)

მეც დავწექი დასაძინებლად მაგრამ კარზე ზარმა დარეკა. ბუზღუნით წამოვდექი და კარის გასაღებად წამოვდექი, გავაღე და უკვე მეორედ დამშოკა გაბრიელმა. სპორტულ ტანსაცმელში გამოწყობილი ისეთი სექსუალური იყო, არა ეს ზესექსუალური ტიპი საიდან გამოიჩეკა ნეტავ? აუჩ,

არ შეგეშინდეს...

ამბობენ, დრო გავა და გაგივლის-ო... მეუბნებიან, დაგავიწყდება და სხვას შეიყვარებ-ო, მაგრამ როგორ?! როგორ შეიძლება რომ შენისთანა ადამიანი დავივიწყო?! არ შემიძლია და ამასთან ერთად, ამის სურვილი არც მაქვს.

მე არ მინატრია

მე არ მდომებია მწვერვალს გატოლება მე არ მინატრია ჩემი ეს ცხოვრება მე არ მითხოვია თქვენი დედამიწა მე არც მიცხოვრია ისე როგორც მინდა

უსიყვარულოდ? არ არსებობს თავი 2

- ხო კარგი კარგი ჩემი ძმა რო ხარ თორემ იცოდე კიდევ დიდ ხანს გავაგრძელებდი ხოდა ისე ესეც, რომ იცოდე დღეს გოგონებიც კი არ უფრთხილდებიან ქალიშვილობას, ჩაიხითხითა ალექსანდრემ და ისევ აათვალიერა კატერინა, რომელიც სევდიანი იჯდა სკამზე, ათვალიერებდა და

მე არ დამისრულებია...(XI თავი)

დილით მაღვიძარამ კი არა მობილურის ზარმა გამაღვიძა, ვინც არ უნდა იყოს ჯანდაბაში გავგზავნი, დამაცადოს ჯერ. ნომრისთვის არც დამიხედავს ისე ვუპასუხე. -გისმენთ._ხმაზევე მეტყობოდა სიბრაზე. -ახლა მგონი მძინარე ვულკანი გავაღვიძე და მალე ლავა დამხრუკავს

მე არ მყავს მუზა...

არმინდოდა წასვლა,ეს იმას არ ნიშნავს,რომ დარჩენა მინდოდა.მხოლოდ მეგონა,რომ გწამდა ცხოვრების,ოცნებების... ისევ შევცდი,არაუშავს... შეცდომებზე ვსწავლობთ. ბოლო გამარჯობამ თავბრუ დამახვია, არ შემიძლია ვიდგე და უბრალოდ ყოველ წამს ჩემი თვალები შენ

მე არ დამისრულებია...(X თვი)

-ნახე შენი მანქანა მოიყვანეს. -მითხარი, რომ საჭესთან გაბრიელი არ ზის._შეჭმუხნული წარბებით ავხედე ზურას. -ზის, ზის._მითხრა ღიმილით. მანქანიდან თავისი იდეალური ღიმილით გადმოვიდა და ჩვენკენ დაიძრა. თვალებში მიყურებდა და მიღიმოდა. მისი ცქერით მონუსხულმა

თვალებს არ ახელ...

შენ ისევ გძინავს თვალებს არ ახელ, მე კი ისა ვარ ვისაც არ ვამხელ ისა ვარ ვისაც, ბნელშიც შენ ანთებ, სულის წყვდიადში თავს რომ აყვარებ,