ალბათ არ იცი..

ალბათ არ იცი, საუკუნეს ფიქრი აბერებს, ალბათ არ იცი, აქ უშენოდ როგორ აცივდა, ალბათ არ იცი, კუთხეში რომ ჩუმად მახველებს, არ იცი,რადგან ჩემი ნახვა, ვიცი, არ გინდა.

არა ძვირფასო! თვითმკვლელი არ ვარ...

დამჩემდა რაღაც ფობია, შიში... უკვე ვეჩვევი ნელ-ნელა ოხვრას... აპათიაა... სიშეშლილე გრძნობების ალბათ...

"არ არსებობს პირველი სიყვარული, არსებობს ძლიერი სიყვარული" თავი-6

დილით მისმა სმს-მა გამაღვიძა. -ნიაა გაიღვიძეე, გზაში ვარ მე მივდივარ. -ვაიმე უკვე მიდიხარ ჩემო პატარა? -კი, ერთ საათში იქ ვიქნები, იქამდე მოგწერ.

"არ არსებობს პირველი სიყვარული, არსებობს ძლიერი სიყვარული" თავი-4

კარის გაღებისთანავე დავინახე მისი სახე, მას ძველებურად აღარ გაუღიმია ჩემთვის, მე ხომ მისი ღიმილი ყველაზე მეტად მიყვარდა, მიყვარდა ღიმილის დროს მისი ჩაჩხვლეტილი ლოყა. -როგორ ხარ ნია? -კარგად ვარ თქო რომ გითხრა მოგატყუებ....შენ როგორ ხარ? -მეც ასე....

არ მენატრები.

სექტემბრის სუსხით გაჟღენთილ საღამოს მე ისევ ისე მივუყვები ნაცნობ ქუჩას, როგორც გუშინ, გუშინწინ და როგორც ყოველთვის... არ მენატრები, მეტიც, შენ მაგივრად სხვა მენატრება და მოლოდინიც სხვისი მქანცავს, ოღონდ არ ვიცი ის სხვა ვინაა, როგორია,საით მიდის ან

"არ არსებობს პირველი სიყვარული, არსებობს ძლიერი სიყვარული" თავი-3

სახლიდან გასულს თავში ათასი ფიქრები მიტრიალებდა, რომ მივუახლოვდი შეხვედრის ადგილს, ჩემს თავს შემოვუძახე, -ნია ასე არ შეიძლება, შენ მას უახლოვდები და ასე ბავშვურად და ბანალურად არ უნდა იქცეოდე, არაუშავრს ვნახავ, თუ არ მოგვეწონება ერთმანეთი ისე როგორც

მე არ დამისრულებია...(IX თავი)

ბინაში შესულს ისეთი სანახაობა დამხვდა, რომ ბოლო ხმაზე ხარხარი მომინდა. ფქვილში ამოსვრილი ნია, გაბრიელი, ზურა და ნიკა იმდენად სასაცილოდ ახვევდნენ ხინკალს, რომ შეუძლებელი იყო სიცილის შეკავება. გაბრიელს პერანგის მკლავები შეხსნილი და აკეცილი ჰქონდა,

"არ არსებობს პირველი სიყვარული, არსებობს ძლიერი სიყვარული" თავი-2

ყველა გოგოს ჰყავს ბავშვობის „ოცნების პრინცი“, მეც მყავდა ასეთი „პრინცი“ გავიზარდე და ჩემი ოცნება გიოს სახით ამისრულდა. ის ისეთია ფიზიკურად და შინაგანად როგორი ადამიანიც წარმომედგინა ბავშვობაში ჩემს გვერდით.

მე არ დამისრულებია...(VIII თავი)

გაშტერებული ვუყურებდი კართან მდგარ გაბრიელს, რომელსაც თაიგული ეჭირა ხელში. თავზე ხელს ნერვიულად ისვამდა და დაბნეული თვალებით შემომცქეროდა. -აქ რას აკეთებ?_ვკითხე გონს მოსულმა და მზერა გავუსწორე. -უბრალოდ მოვედი._დაბნეულმა მითხრა. -და რატომ? -ისე

სამი ფიფქი ანუ ისტორია რომელსაც სახელი არ აქვს (ნაწილი პირველი)

მაშინ დაიწყო დასასრულის დასაწყისი... ჭორი გაგორდა არაბული ქურდიაო არაბული მკვლელიაო არაბულმა დევდარიანებს ყველაზე ძვირფასი, მაგდა მოპარაო... დიდხანს ლაპარაკობდნენ თუ რას იზამდა არჩილ დევდარიანი, თუმცა არაფერი გაუკეთებია შვილის დასაბრუნებლად...