ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი6)

2 წუთიანი დუმილის შემდეგ საწოლიდან ფეხი იატაკზე დავდგი... წამოვდექი, მაგრამ თავში რაღაც საშინლად მეტკინა, არა ასე არ შემიძლია, ასე უმოქმედოდ... ლუკას შევხედე, სავარძელში თავდახრილი ზის, ასეთი დაღვრემილის ყურებას მირჩევნია მოვკვდე, ძალები მოვიკრიბე

ნუთუ არ ვებრალები (დედა)

დღეებიც კი წამებივით აღელდა, თითქოს დედაც უფრო მალე დაბერდა, სიცოცხლის წამს ღმერთს ხომ შენთვის ართმევდა, მარტო როა ნუთუ არ გებრალება...

არ დამტოვო (თავი 7)

ლაშასთან შევედი, არვიცი რატომ მაგრამ უცბად ის საშინელი აპარატი აწრიპინდა, მაშინვე ექიმს დავუძახე, წამში პალატაში ექიმი და ორი ექთანი გაჩნა. გასინჯეს, მერე ექთანმა პალატის დატოვება მთხოვა.-ქალბაონო ემილი, თუ შეიძლება დაგვტოვეთ, ჩქარა მუხტი! -კი

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი5)

ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს შენობიდან გადმოვვარდი და სადაცაა დავეცემი, ხელებს ვიქნევ... უცებ თვალებს ვახელ და რამდენიმე წამი ისევ იმ საშინელ გრძნობაზე ვფიქრობ... გაუნძრევლად წოლა ადვილი არ არის ამიტომ ფანჯრისკენ გაჭირვებით გადავტრიალდი. ისევ კარები

იქნებ მიყვარხარ და არ იცი ეს შენ?

დავწერო მესიჯი თუ მომენატრე? მოგწერო მესიჯი თუ მომელანდე? ნეტავ საერთოდ რისთვის გწერ მე შენ? იქნებ მიყვარხარ და არ იცი ეს შენ?

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი4)

-გაიღვიძე? - ლუკას ტუჩები ნაზად მეხება შუბლზე თანხმობის ნიშნად თავი დავუქვიე, კუთხეში პატარა მაგიდაძე ლანგაარს ვამჩნევ რომლისკენაც ლუკა მიემართება ხელში იჭერს და მიღიმის - უნდა ჭამო... როცა მედიკამენტებს იღებ აუცილებელია ჭამა... უარის ნიშნად თავს

არ გინდა ჩემი მეუღლე გახდე?

გავაფერადებ ოცნებებს შენზე, დავხატე ცაზე შენი ფერები, ქალებზე ფიქრებს გადავდებ გვერდზე, მთელი არსებით მოგეფერები.

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი3)

ბოლოს გავბედე და მათი სახეების ყურებით დავტკბი, მათცივ ლოყებს ჩემი ტუჩები შევახე და ამით დავასრულე (თუ გავითვალისწინებთ რომ დამშვიდობებას ვერ ვიტან)... თითოეული წუთი მტანჯავდა, ეს ყველაფერი უკვე მომაკვდინებელი გახდა, იქ გაძლება ბოლო წუთებში

მე არ ვირჩევ ნასახლარს (Letro)

არ ვიცი საიდან დავიწყო მოყოლა ამ დარდის, ყოველი მსმენელი გარბის. მაინც ვცდი, ვფიქრობ შენთან გაჭრის. საქმე შემდეგშია, პრობლემა გამიჩნდა სახლის, სახლი არ დგას იქ რასაც ეძახიან მშვიდობიან ადგილს. ვერ ვპოულობ მოსვენებას, კედელი იცვლის ფერს, ფეხს ვერ

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი2)

ის ღამე ისეთი გრძელი იყო და ისეთი მდუმარე... თვალები გავახილე თუ არა მაშინვე წამოვვარდი საწოლიდან და ოთახიდან გამოვვარდი, -ეიი სად მიდიხარ? რა ხდება? რა გჭირს?- ეს კითხვები არ მასვენებდა... სიბნელეში მიჭირდა საგნების გარჩევა. ნერვიული აშლილობა