არმეგონა ასე ადვილად თუ გაგიშვებდი!(თავი 3)

მაგრამ მე მას შევპირდი და ავასრულებ კიდეც,რომ მას დედოფალივით ვაცხოვრებ ეს ერთი წელი.გზაში ჩაფიქრებული იჯდა და მერე უცებ ღაღაცნაირად წამოიყვირა.შემეშინდა და მანქანა გავაჩერე,გამოკითხვა დავუწყე,მაგრამ სადმე წავიდეთ და მოგიყვებიო.მეც წავყევი და თავისი

და ირიჟრაჟებს ვით ედემში (თუ ასე გნებავს)

მაგრამ ვეღარ ცვლის უცაბედი წამი სურვილებს, მომავლის შიში დიად გრძნობებს ვერ იმორჩილებს, რადგან ღარიბი წამი ძერწავს მარტივ ოცნებებს და მოგონება მის გარშემო იკრებს მორჩილებს,

არმეგონა ასე ადვილად თუ გაგიშვებდი!(თავი 2)

-კარგით ქალბატ....ნატა!-გადაიკისკისა და მეც გამეცინა. -მე გავალ შენ მოეწყე.-თვალი ჩამიკრა და კარები მიიხურა.სავარძელში ჩავჯექი და ფანჯრიდან ბუნებას გავხედე ზღვა...რა ლამაზი იქნება გაზაფხული....მერე ზაფხული აქ ცურაობაც მეღირსება.უცებ კარებზე კაკუნია

მგონი ასე სჯობს, არა?!

ნამდვილი "მე" მხიარული, ლაღი და პრანჭია გოგოა... ეს არსება კი მაიძულებს, ვიყო ჩუმი, ბნელი და საკუთარ თავში ჩაკეტილი გოგო... გოგო, რომელსაც ჰგონია, რომ14 წლის ასაკში არ შეიძლება ვინმე მოსწონდეს და უყვარდეს... საკუთარ მეგობრებს სულ ვეკამათები: "რა

დრო ასე უბრალოდ გავიდა

წავიდა! ასე უბრალოდ ადგა და წავიდა მეორე მხარეს გავიდა და ამ წამიდან არაფრის თქმა აღარ ღირდა თავიდან! მოდი დავიწყოთ თავიდან თუმცა არ მინდა ვიცი რომ ისევ წამიზვალ,

ასე უყვართ ვარდებს

და როცა ვარდს შეუყვარდა მისი თვალის ბრწყინვალება თავდახრილი ეს ცხოვრება მხოლოდ იმ ერთს მიანება. როცა იგრძნო დატანჯულმა მისი სითბოს მხურვალება ტუჩი დაშრა და მოუნდა მისი ბაგის მწყურვალება.

მე უბრალოდ მომინდა და ასე!

მე უბრალოდ მომინდა და ასე, პოეტობა ავიჩემე ვითომ, ვწერდი ლექსებს, მეც არ ვიცი რაზე, ჩემს თავს ისევ ტაშს ვუკრავდი თვითონ, ვიღრიალებ ახლა ბოლო ხმაზე!

ყველაფერი დაიწო ასე... (5 თავი)

მოდი სანამ თხრობას გავაგრძელებდე გეტყვით რომ ეს ისტორია ჩემს დაზეა ყველანაირად რეალურია ყველანაირი ჩამატების და გაზვიადების გარეშე ვწერ ... ბევრს გაუჩნდა შეკითხვა რატომ არის მია ასეთი ბანალური ? სადაა მისი სიამაყე ? მოდიერთ რაღაცას გაგიმხელთ

ყველაფერი დაიწყო ასე... თავი 4

როგორც კი საძინებელში შევედით შიშმა ამიტანა მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რისი მეშნოდა ბიჭი რომელიც იდუმალებით იყო მოცული ? არა თუ ბიჭი რომელიც ყველას შინებდა ? არა არა . თუ ბიჭი რომელმაც გადამარჩინა ? არა არც ეგ მაშინ კითხვა ასეთა რისი მმეშინოდა მე ? მე

ყველაფერი დაიწყო ასე ( თავი 3)

დილით კარგ ხასიათზე წამოვდექი გარეთ გავიხედე და თეთრად მოფენილი არე-მარე რომ დავინახე გული სიხარულით ამევსო ... ტელეფონის ხმა გავიგე სიხარულსაც აღარ გაცლიან გავიფიქრე და დაღვრემილი სახით წავედი ტელეფონისკენ - მიაააა როგორ ხარ ? -კარგად ნინ შენ?