ბედის მარიონეტი(თავი 5)

ბოლო დღეების აღსანიშნავად გადავწყვიტეთ რესტორანში წასვლა. სკოლის მერე მე და სოფომ სახლში 2 წუთით შევირბინეთ, რადგან გამოგვეცვალა. მან მოკლე წითელი კაბა ჩაიცვა, მე კი შავი კაბა ჩავიცვი, გრძელი თხელი მკლავებით, წელი ამოღებული ჰქონდა. თმები დავისწორე

ბედის მარიონეტი(თავი 4)

დილით როგორც ყოველთვის ადრე გავიღვიძე. თავი მოვიწესრიგე ჩანთა ავიღე,ცოტა ვისაუზმე. სოფომ კიდე გარეთ ცხელი ყავა იყიდა და ასე წამოვიდა. მე და სოფომ და სკოლისაკენ გავწიეთ.ეკას სახლი სკოლასთან ძალიან ახლოს იყო,ამიტომ ეკასაც გავუარეთ. სკოლისკენ მიმავალი

ბედის მარიონეტი (თავი 3)

დილით ადრე ავდექი, თავი მოვიწესრიგე და სიის ჩამოწერა დავიწყე. თუ რა დაგვჭირდებოდა სოფოს დაბადების დღისთვის. როცა დავამთავრე ფურცელი ჩანთაში ჩავდე და დაბლა ჩავედი. ჩემდაგასაკვირად სოფო უკვე წასული იყო, როგორც წესი ყოველთვის ერთად მივდიოდით ხოლმე

ბედის მარიონეტი (1, 2 თავი)

ამბობენ ცხოვრება წელიწადის დროსავითააო... ხან ზამთარივით სუსხიანი, „ბოროტი“ და რთულია.ზოგჯერ გაზაფხულივით გადაამწვანებს,გაალამაზებს ირგვლივ ყველაფერს და ახალ სიცოცხლესაც გვაჩუქებს ხოლმე... შესაძლოა, შემოდგომასავით ლამაზი, ოქროსფერი მაგრამ გრილი იყოს.

ბედის მარიონეტი

ამბობენ ცხოვრება წელიწადის დროსავითააო... ხან ზამთარივით სუსხიანი, „ბოროტი“ და რთულია.ზოგჯერ გაზაფხულივით გადაამწვანებს,გაალამაზებს ირგვლივ ყველაფერს და ახალ სიცოცხლესაც გვაჩუქებს ხოლმე... შესაძლოა, შემოდგომასავით ლამაზი, ოქროსფერი მაგრამ გრილი იყოს.

ბედის ვარსკვლავის ბრალია(9)

ეკლესიაში შესვლისტანავე მარიტამ თავი დახარა,ხატებს ემთხვია,სანტელი დაანთო და ლოცულობდა.სანტლის სუქი ირეკლებოდა მის წმინდა სახეზე,მაშინ გამიჩნდა დაუოკებელი სურვილი იმისა რო ჩავხუტებოდი,როცა გაიღიმა საერთოდ გავგიჟდი,მარიტას მივვარდი და ჩავცურჩულე

ბედის ვარსკვლავის ბრალია(8)

ემი ცხოვრება შეიცვალა.ამ მოკლე პერიოდში სიბნელე გაქარწყლდა და სინათლემ დაისადგურა ჩემში.მარტო აღარ ვიყავი,ამას ვგრძნობდი.მე მყავს დიდი ოჯახი,ოჯახი რომლის თითოეული წევრი,ჩემთვის,ძალიან მნიშვნელოვანია.მე მყავს ლუკა რომელიც პირველი იყო ვინც გავიცანი და

ბედის ვარსკვლავის ბრალია(7)

-ჯერ შუადღეა,წამოდით ეზოში ნახეტ როგორ ყვირიან-გაიცინა ლუკამ და ოთხივე ეზოში აღმოვჩნდით.წრეშიბურთი.ჩემი საყვარელი თამაში.დემიმ დაწყებისთანავე განაცხადა რომ გოგონები უნდა დაინდონ,ცოტათი მაინც.ყველა ბედნიერი იყო.ყველა ბავშვობაში დავბრუნდით.მეკი

ირონია თუ ბედის საჩუქარი?! (თავი პირველი)

ახლაც, როგორც ყოველთვის მივაბიჯებ უკუნით სიბნელეში და ვგრძნობ სრულ ბედნიერებას. მაგრამ რა ბედნიერება კია უკაცრიელ ქუჩაში სეირნობა? როდესაც შენი თანამგზავრები მხოლოდ ლამპიონები, მთვარე და ვარსკვლავებია?, მაგრამ ხო! ჩემთვის ეს

ბედის ვარსკვლავის ბრალია(6)

ეს იყო მარიტას პირველი კოცნა,კოცნა რომელიც არასდროს არ დაავიწყდებოდა.სითბო ,რაც იმ დროს დემისგან მოდიოდა,მარიტას სხეულში დენთივით იღვენთებოდა,სასიამოვნოდ დააჟრჟოლა და თვალები დახუჭა.მათი ტუჩები სინქრონულად ეხებოდნენ ერთმანეთს.