ვინ თქვა რომ სიყვარული ბედნიერება??!! (თავი 8)

დღე ისე მირბის რომ გუგას თვალებს ვერ ვაწყდები.. გული მწყდება რომ არ ვნახე.. მარიამის ირონიული ღიმლი თან დამყვება და მეც ვხვდები რომ გუშინდელი საღამო უბრალოდ გუგას სიმთვრალეს უნდა მივაწერო..თავბრუ მესხმის ამისს გაფიქრებაზეე მაგრამ თითქოს არ მტკივაა..

რატომ არ შეიძლება ბედნიერება გტკიდოდეს?!

ბევრი რამ შეიცვალა. ამას წინათ ნახსენები სიტყვები საამურად ტივტივებს გონებაში "არასოდეს დანებდე, ტკივილი დროებითია ტრიუმფი კი სამუდამო." ტკივილი? და რას შეიძლება ვუწოდოთ ტკივილი? ეს მგონი ის გრძნობაა როცა ორგანიზმში ყველაფერი იკუმშება, სუნთქვა

დამარხული ბედნიერება...

უჩვეულოდ სევდიანი იყო ირგვლივ გარემო, თითქოს ბუნებაც გრძნობდა გოგონას ტკივილს და თავისებურად თანაუგრძნობდა... ცა გაშავებულიყო და უცნაურად ბობოქრობდა ზღვა... გოგონა კი იჯდა დარდით და ტკივილით დაპატარავებული სანაპიროზე და ცდილობდა აბობოქრებული

ბედნიერება შენს თვალებშია.

რა უბადრუკია ადამიანი. ის ყველაფერს ეჩვევა. ტკივილს, ცრემლებს, გულის ტკვილის და საერთოდ ყველაფერს. ო, ღმერთო, რატომ ხდება ასე? რატომ ეჩვევა ადამიანი ყველაფერს? ალბათ იმიტომ რომ სხვა გამოსავალს ვერ ხედავს არა? განა რამდენი რამის შეცვლა შეუძლია

მე ვიპოვე შენში ბედნიერება

თბილისი. დედაქალაქი. უცნაური და ტკივილით სავსე ქალაქია. ზუსტადაც რომ ყველა*ფერის. ჭრელი და მრავალ*ფერი. რამდენი სისხლი დაღვრილა. რამდენი ქუჩური გარჩევის მომსწრე ყოფილა დედაქალაქი. რამდენი დედის მოთქმა მოუსმინია.

ბედნიერება წვრილმანებშია...

პეპლები მუცელში დანავარდობენ... თავში ჭინკები არ ჩერდებიან... ჩემო სიცოცხლევ, ახლა დავრწმუნდი იცი? ბედნიერება წვრილმანებშია...

ჩვენი წილი ბედნიერება ( თავი 4)

-თქვენი მონა მორჩილი ქალბატონო ლანკა.-ამბობს ვაჩე. ამაზე ყველას გვეცინება. ეს ბიჭი მოსიარულე იუმორია. გიუშა ჩუმად ზის, ვიცი მასზე თეკლას სიტყვებმა იმოქმედა. აუცილებლად დაველაპარაკები, როდესაც დავიმარტოხელებ. თუ სერიოზულად ფიქრობს დროა იმოქმედოს,

ჩვენი წილი ბედნიერება (1, 2, 3 თავი სრულად)

როგორც იწყებენ ხოლმე ისე ვერ დავიწყებ... რომ ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი ჩვეულებრივი ცხოვრებით, რადგან ეს ასე ნამდვილად არ ყოფილა. არც ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი და რაღა თქმა უნდა არც ჩვეულებრივი ცხოვრებით. ეს კარგი იყო, თუ ცუდი არ ვიცი, მაგრამ ასე

ჩვენი წილი ბედნიერება (1 თავი)

ყოველთვის დიდი სამეგობრო წრე მყავდა. ოღონდ არა ისეთი, ვითომ მეგობრები რომ არიან. ნამდვილი მეგობრები. ბავშვობიდან ერთად მოვდიოდით. რომ გეკითხათ როდის გაიცანიო , ვერაფერს გეტყოდით, არ მახსოვს არცერთი მათგანის გაცნობა და იმიტომ. თათა გამყრელიძე ჩემი

ცისარტყელასფერი (ბედნიერება)

უსუსურად ვიდექი, იმ ადამიანის წინ რომელიც რამოდენიმე წამის წინ მძულდა, მინდოდა ფეხქვეშ მიწა გამსკდომოდა და შიგმით ჩავეთრიე,ამ წამს სიკვდილზე ვოცნებობდი. ვნატრობდი, ვეძახდი მას… ამ დროს კი...