რა არის ბედნიერება? თავი 2

მიმალული მოლაპარაკე მამა გახლდათ ჩუმად წაჰყოლია.. საოცრად ლამაზი სანახაობა იყო მშობლის და შვილი ჩახუტება ამ დროს წვიმს .. ერთმანეთს უღიმიან , პირისპირ მომღიმარ სახეებით დგანან.. -ამ ველაფრის შემდეგ კიდევ გაიპარები ? (უეცრად დუმილი შეწყვიტა მამამ )

დავიბადე იმისთვის რომ ვიყო ბედნიერი (სრულად)

მინდოდა რომ კარგად დამამახსოვრებოდა მისი სახე,ბოლოჯერ შევეხე მის ტუჩებს და წამოვედიი... დღეს მისი ნახვიდან დღემდე 7თვე გავიდა და ვხვდები რომ არ შემიძლია, მე ვერ შევეგუე უმისობას, ახლაც ამას იმიტომ ვწერ რომ არვიცი გული რას გადავაყოლო.

უბედურად ბედნიერი...

-მოდი ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ..ბოლოს რაც მახსოვს ეს იყო წვეულება ნინისთან იქ სტუმრებში არ შემიმჩნევიხარ,ვერთობოდით მახსოვს ცოტა დავლიე მაგრამ ვერ ვხვდები იმას თუ აქ როგორ მოვხვდი..

უბედურად ბედნიერი..

დღეს სამშაბათია გარეთ წვიმს...რათქმაუნდა მარტის თვეა ამ დროს კი სულ წვიმს,მიყვარს წვიმა ვზივარ ყავით და კალმით ხელში და ვცდილობ დავწერო ისტორია რომელმაც მთელი ჩემი ცზოვრება თავდაყირა დააყენა,არია და სრული ქაოსი გამოიწვია ჩემს სულში და სხეულში..

ბედნიერი

როცა გავაცნობიერე რო სახლიდან ძალიან შორს ვიყავი უკვე და თან მობილური არ მქონდა წამოღებული ცოტა შემეშინდა,გზაც სრულ აგონიაში მყოფმა გამოვიარე და არ ვიცოდი სახლში როგორ დავბრუნებულიყავი-აუ რატო დაგიჯერეთ რა ახლა ჩემ ბიჭს გონია რო სხვა

ბედნიერი

გამარჯობათ მე ელენე ამირეჯიმი გახლავართ ვარ 17 წლის,ვცხოვრობ თბილისში,მყავს მშობლები,დედა ეკა ამასუკელი და მამა ალექსანდრე ამირეჯიმი 22წლის

იყავი ბედნიერი - სრულად

სახე ხელებში ჩავმალე და მოხდა ის რისიც მეშინოდა ! გაუჩერებლად ვტიროდი , ამდენი წლის ნაგროვებ სევდასა და ბრაზს ამ ცრემლებს ვატანდი და ვგრძნობდი , როგორ მშორდებოდა გულიდან რაღაც დიდი ლოდი. ცას ავხედე და თვალები დავხუჭე.

იყავ ბედნიერი...

თვალი მეხუჭება, სუნთქვა მეზარება, არავინ მელოდება, ყველა მეკარგება, სადღაც შორს ფიქრი ნისლად იფანტება, დაჩეხილი სული სულ არ მებრალება. სიტყვებად ვერ ვწერ, ეს რა მემართება, ტკივილს მაყენებს და ისევ მებრალება, ცხოვრებით დაღლილს მიწა მენანება, რისთვის

ვინ თქვა ბედნიერი დასასრული არსებობსო? თავი II

დილით მაღვიძარას საშინელმა ხმამ გააღვიძა და ახალი დღის დაწყება აუწყა. თავი ძლივს წამოწია საწოლიდან, რადგან ღამით თითქმის არ სძინებია. ჩუსტების ფლატუნით გავიდა აბაზანაში და წყალი გადაივლო, შემდეგ სამზარეულოში სწრაფად ისაუზმა და ახალი სკოლის გზას

ვინ თქვა ბედნიერი დასასრული არსებობსო?

-ხვალ ახალ სკოლაში წახვალ დე უკვე მოვაგვარე-ღიმილით უთხრა დედამ და თმაზე მოეფერა -კარგი-უემოციედ უპასუხა და თავისი ახალი ოთახისკენ წავიდა. საწოლზე დაენარცხა და მწარედ ატირდა.დავიფიცებ პატარაობის შემდეგ პირველად ტიროდა. უნდოდა ტკივილისგან დაცლილიყო,