განთიადის მოყვარული ბიჭი [თავი მეხუთე]

ბუჩის ყეფა მაღვიძებს. მიხარია, რომ ფეხის ტკვილის ვეღარ ვგრძნობ. როგორც ყოველთვის, სკოლაში მივდივარ. უკვე სადარბაზოსთან ვარ, როცა გიორგის ვხედავ და უზომოდ ბედნიერი ვხდები. ერთმანეთს ვეხვევით, შემდეგ კი სკოლისკენ მივდივართ. ჭიშკარს ვუახლოვდებით.

განთიადის მოყვარული ბიჭი [თავი მეოთხე]

- მოითმინე, მალე გაგივლის. - მეუბნება ღიმილით. - თავი დამანებე, მომშორდი! - ვეუბნები გაღიზიანებული. როგორ შეუძლია თავისი საქციელის მერე, ღიმილით მელაპარაკოს?! და თუ მართლა ღადაობს, იკას ასე რატომ ეჩხუბა? სიარულში რატომ მეხმარება? რატომ ცდილობს

განთიადის მოყვარული ბიჭი [თავი მესამე]

შენობაში სიბნელეა, მაგრამ ზოგიერთი ადგილიდან ახლად ამოსული მზის სხივი ახერხებს შემოღწევას. წვიმა გადაღებას არ აპირებს. ღრუბელმა მზე სულ გადამალა, ამიტომ სრული სიბნელე ისადგურებს. ცოტა მეშინია. ტელეფონი დამიჯდა, ამიტომ ფანარს ვერ ავანთებ. უკან

განთიადის მოყვარული ბიჭი [თავი მეორე]

გეგი თავის მეგობარ გოგონას ლიზას მაცნობს. ფორმალური საუბრის შემდეგ, მუსიკის ხმა იმატებს და ყველა საცეკვაოდ მივიწევთ. ძალიან მინდა, ყველაფერი დავივიწყო და უბრალოდ გავერთო. არც კი ვიცოდი ნორმალურად ცეკვა რომ შემეძლო. ცხოვრებაში მეორედ ვარ ასეთ

განთიადის მოყვარული ბიჭი [თავი პირველი]

- არ გასინჯავ? - დაანებე თავი. დედიკოს გოგოა რა უნდა გასინჯოს. -ეპასუხება გიო. - ერთი ნაპასი დაარტყი მაგრა გაგისწორდება - უკაცრავად, უნდა წავიდე, მეჩქარება.