ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი8)

ვივახშმეთ... ყველაფერი მივალაგეთ... სანდრო როგორც ყოველთვის კარგ ხასიათზეა, ლუკა და მე მოწყენილები ვსხედვართ და ველოდებით... დრო უსაშველოდ გაიწელა, იმედის გადაწურვამდე რამდენიმე წამამდე კარზე ზარია... უცებ ლუკას და ჩემი თვალები ერთმანეთს ხვდება,

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი7)

როგორც ჩანს ცოტა კიარა ძალიან ეტკინა, დამაყრუებელი, მაგამ წუთიერი ყვირილის შემდეგ ხელი შევუხვიე, რატომღაც ვერ ვიტანდი მის ტკივილს, რატომ? რატომ ვღელავდი სანდროზე? ნუთუ რამე... არა არ არსებობს, არანაირი გრძნობა არ არსებობს... იმ ღამეს ბიჭები

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი6)

2 წუთიანი დუმილის შემდეგ საწოლიდან ფეხი იატაკზე დავდგი... წამოვდექი, მაგრამ თავში რაღაც საშინლად მეტკინა, არა ასე არ შემიძლია, ასე უმოქმედოდ... ლუკას შევხედე, სავარძელში თავდახრილი ზის, ასეთი დაღვრემილის ყურებას მირჩევნია მოვკვდე, ძალები მოვიკრიბე

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი5)

ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს შენობიდან გადმოვვარდი და სადაცაა დავეცემი, ხელებს ვიქნევ... უცებ თვალებს ვახელ და რამდენიმე წამი ისევ იმ საშინელ გრძნობაზე ვფიქრობ... გაუნძრევლად წოლა ადვილი არ არის ამიტომ ფანჯრისკენ გაჭირვებით გადავტრიალდი. ისევ კარები

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი4)

-გაიღვიძე? - ლუკას ტუჩები ნაზად მეხება შუბლზე თანხმობის ნიშნად თავი დავუქვიე, კუთხეში პატარა მაგიდაძე ლანგაარს ვამჩნევ რომლისკენაც ლუკა მიემართება ხელში იჭერს და მიღიმის - უნდა ჭამო... როცა მედიკამენტებს იღებ აუცილებელია ჭამა... უარის ნიშნად თავს

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი3)

ბოლოს გავბედე და მათი სახეების ყურებით დავტკბი, მათცივ ლოყებს ჩემი ტუჩები შევახე და ამით დავასრულე (თუ გავითვალისწინებთ რომ დამშვიდობებას ვერ ვიტან)... თითოეული წუთი მტანჯავდა, ეს ყველაფერი უკვე მომაკვდინებელი გახდა, იქ გაძლება ბოლო წუთებში

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი2)

ის ღამე ისეთი გრძელი იყო და ისეთი მდუმარე... თვალები გავახილე თუ არა მაშინვე წამოვვარდი საწოლიდან და ოთახიდან გამოვვარდი, -ეიი სად მიდიხარ? რა ხდება? რა გჭირს?- ეს კითხვები არ მასვენებდა... სიბნელეში მიჭირდა საგნების გარჩევა. ნერვიული აშლილობა

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე

უბრალოდ საშინელებაა უყურებდე შენს მშობლებს რომლებიც აღარ სუნთქავენ, მათი კანის ფერი ქათქათა ღრუბელს მაგონებდა და უბრალოდ ისინი ვეღარ მამშვიდებდნენ ვერ მარეიგებდნენ: - ესეც გაივლის, უბრალოდ არ დანებდე... ეს გრძნობა რომელიც ბოლოს გიღებს, ყველა ფიქრი

თუ გიყვარს, მთავარია არ დანებდე

ვარ ახალი და უბრალოდ მინდა მოგიყვეთ ერთი ისტორია რომელიც ნამდვილს შეეფერება და იმედი მაქვს მოგეწონებათ,უბრალოდ ვწერ <3 ეს ისტორია არის ორი ადამიანის სიყვარულზე, მათმა სიყვარულმა ბევრი დარდი და ტკივილი აიტანა თუმცა მაინც გაუძლო დროს. სალო