ნოემბრის 13 (თავი 12 და 13)

სამი დღე გავიდა. კონცერტის რეპეტიციებზე დღეში 2 საათის მაგივრად 3-3 საათი დავდიოდი, მხოლოდ იმიტომ რომ სოლოს ვასრულებ და მთელი პასუხისმგებლობა ჩემზეა. როგორც ჩემს ხელმძღვანელს თეკოს არ უნდა რომ ეს კონცერტი ჩემს გარეშე ჩავარდეს ისე მე არ მინდა...

ნოემბრის 13 (თავი 10 და 11)

მეყვარება.. სიგიჟემდე მეყვარება მაგრამ ჩემთვის! ჩემს გულში იქნება ეს დამალული. დაველოდები მაშინაც კი სულ რომ მთელი ცხოვრების გაფლანგვა დამჭირდეს. მეყვარება მაშინაც კი თუ ჩემი სიკვდილი ენდომება. მეყვარება სასწაულად... მისთვის ვიბრძოლებ და მისთვისვე

მზე ზღვა და რეალობა (დასასრული)

მარიამს გაეღვიძა....სულ დაავიწყდა რომ ეს მისი ოცნება იყოო...ოცნებობდა რომ ისევ შეხვდებოდა იმ ახალგაზრდას...ქორწილიდან ერთ კვირაში მარიამ და ელენე ბათუმში წავიდნენ ზღვაზე...მარიამი რეალობას დაუბრუნდა. მარიამი ვერ შეგუებოდა იმას რომ საბას ვეღარ

ნოემბრის 13 (თავი 8 და 9)

-ზღურბლს გადააბიჯა და კარი მიიხურა. რამოდენიმე წუთის განმავლობაში ვიდექი გაუნძრევლად, გაშეშებული და გაყინული... მისგან პირველად ჩამესმა ყურში სიტყვა "მიყვარხარ!" თანაც... "ძალიან მიყვარხარ!" როცა აღარაფერი შემეძლო ოთახში შევედი და ლოგინზე ტირილით

ნოემბრის 13 (თავი 6 და 7)

-მაინც არ იყო შენი შვილი და რა მიზეზით წახვედი ვერ ვხვდები.. -და როგორ ფიქრობ რომ მცოდნოდა ჩემი შვილი არ იყო წავიდოდი? ცოტა დაფიქრდი რა რას ამბობ! -ფეხზე წამოვდექი და აქეთ-იქით ნერვიულად სიარული დავიწყე. -კაი რაა... აქ ქეთიზე აფანატებდი და იქ ვიღაც

ანდრო, ყაზბეგი და ორი ქეთა.. (ნაწილი მეხუთე)

ანდრომ შეამჩნია და გაიღიმა. როგორც ყოველთვის ყველაფერს ამჩნევდა და ყველაფერს ხვდებოდა. მანქანაში სიხარულიძის სუნამოს სურნელი ტრიალებდა და მალამოდ მედებოდა გულზე. მართლა არ ვიცოდი რა ხდებოდა ჩემს თავს, ან რა მოხდებოდა ამის შემდეგ. ყველაფერი ისევ

სიმპათიური სტუმარი ( 13 და 14 თავები)

თვალები გავახილე და ჩემი ოთახი ვიცანი. ყველაფერი გამახსენდა, ყოველი წამი. მეტკინა... მინდოდა იმ ველურის სიბინძურე მომეშორებინა. შხაპის ქვეშ დავდექი. ვითვლიდი რამდენჯერ გავიქაფე სხეული, მერე თვლა შევწყვიტე.საბოლოოდ გამოვედი მაგრამ ჩემს გულზე არსებული

მზე,ზღვა და რეალობა (თავი 2)

და მათი ამბავი გრძელდება...-ალბათ მარიამზე ამბობ,ის ჩემი ძმისშვილია -აუ,ილია შეგიძლია მარიამის ნომერი მომცე ილიამ საბას მარიამის ნომერი მისცა

და ჩემი სახის ანარეკლი ისევ ჩანს ფანჯრის მინაზე...

ეს ჩემი სახლია , ეს კი ჩემი პატარა , მყუდრო ოთახი . ოთახის ბოლოში პატარა საწოლია , რომელზეც ლამაზადაა გადაფარებული ლურჯი საბანი . კედლებზე ლამაზი სურათებია გაკრული , ჩემი სურათები , ჩემი ნახატებიც და ჩემი პორტრეტებიც . ყოველთვის მიყვარდა ხატვა ,

ანდრო, ყაზბეგი და ორი ქეთა.. (ნაწილი მეოთხე)

-კაი რა, რა ვიცეკვო-თავი გავაქნიე-რო ავდგე შეიძლება წავიქცე, თან მუსიკაც არაა.. -აუ მიდი რა, მიდი და მე დავუკრავ. მგონი მართლა გააფრინა. -გარეკე ანდრო? ჩავიხითხითე მე. -აუ ისეთი ხარ, მართლა არეკინებ კაცს და რა ვქნა? ცოტახანი გაჩუმდა. რაღაც ისეთი