ნინო და მისი სამოთხე

ალბათ არ არსებობს ადამიანი რომლებსაც არავინ არ ჰყავს ისეთი ვისაც ყველაფერს მოუყვებიან თავიანთი ცხოვრების შესახებ . მეგობარი იქნება ეს თუ და–ძმა, დედ–მამა ან ვინმე სხვა. ასეთ ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც დედამ დამიძადა და ისევ ვიჩხუბეთ .ეს

სიყვარული და ტკივილი (7თავი)

-თიკო მოიცა დამელოდე. რატომ ტირი? (სანდრო) -ყველაფერი ჩემი ბრალია. -რაზე ამბობ ვერ ვხვდები. -ვერ გაიგე მამამ დედას რა უთხრა? თაკოზე ზრუნავდი სულ და ჩემთვის არ გეცალაო. ჩემი ბრალია მამა რომ წავიდა. -არა თიკო ეს შენი ბრალი არაა, ჩემი ბრალიცაა.

ჭირვეული სტუმარი და მისი რეალური ისტორია

ჭირვეული სტუმარი და მისი რეალური ისტორია ვაღიარებ ამხელა გამოხმაურებას ამ ისტორიაზე ნამდვილად არ ველოდი. რაც ძალიან მიხარია და მსიამოვნებს. შემახსენეს საკუთარი დანაპირები, რეალური ვერსია მომეთხრო და პირობას ვასრულებ. უბრალოდ იმხელა კომენტარი

სიყვარული და ტკივილი (6თავი)

5 წლის შემდეგ. -აუ სანდრო სულ შენ როგორ უნდა გელოდო. წამო რა მალე. -თიკო მაცადე ბიჭებს რაღაცას ვეტყვი და წამოვალ.-სახლში თიკო შენ? -მეც სახლში. წამო ერთად წავიდეთ. სანდრო წავედი მე. -მოიცა. კაი ბიჭებო წავედი მე. -ოქეი ძმა აპა შენ იცი.

სიყვარული და ტკივილი(5თავი)

-სანდრო თბილად ჩაიცვი სიცივეა. -აუ კაი რა დე ხომ იცი მე არ მცივა? ... დიდუ რა სიცივეა. -სანდრო ხომ ხედავ მაია დეიდას ყოველთვის უნდა დაუჯერო, იმიტომ რომ უფროსია და შენზე მეტი იცის. -აუ თიკო შენღა მაკლდი ჭკუის მასწავლებლად. -კაი თუ არ გინდა აბა იყავი

და სიყვარული იცი როდისაა ნამდვილი..? - თ.შ.

თვალები გეტყვის (თუ ჩახედავ) რა ჰქვია ტკივილს და შენს გარეშე ცხოვრებაზე ატირდებიან. თუ შეიძლება გამოძებნო რამესთან წილი ეს პირველ რიგში უღიმღამო ამინდებია...

სიყვარული და ტკივილი(4თავი)

-ექიმო შეიძლება რომ თიკო წავიყვანოთ? -მგონი აჯობებს დღეს აქ იყოს. გამოკვლევები ჩავუტაროთდ ა ხვალ შეძლებთ მის წაყვანას. -კარგი. დათო წადით შენ და სანდრო სახლში. მე დღეს აქ დავრჩები თიკოსთან. -კარგი ძვირფასო. წამოდი სანდრო. ძალიან მიყვარხარ. -მეც

მე და შენ ჩვენ - არა

შენს გარეშე ყველა რომ ლაპარაკობდა ესეც კი მკლავდა სულ ნახევარი საათი მაგდენიც არა მაგრამ საკმარისი იყო ჩემთვის... მე და შენ ჩვენ არა არა კი არა უბრალოდ ვერა

და მაინც ცამეტი თარსია?!

მოვბრუნდი... არ ვითვლი ნაბიჯებს, ზურგს გაქცევ და უკან მივრბივარ, "სამიც და..." გაჰყვირის გონება, მისთვის კი ეს სამიც დიდია. რამდენი ნაბიჯი გვაშორებს? სულ სამი დათვალა გონებამ,

არ შემიძლია და მე ავად ვარ...

არ შემიძლია და მე ავად ვარ, ქარი ეწვია წუხელ იმ ყვავილს. ცხოვრობდი უწინ, ახლა არა ხარ, მე მივდიოდი, შენ არ იყავი.