მზარეულის დღიური (სრულად )

ცნობისმოყვარედ ჩავიხედე ალის ყუთში, რომელიც მაგიდაზე მოისროლა. შიგნით ბავშვის პაწაწინა სათამაშო დავინახე. ელენე ფეხმძიმედ იყო. ჟრიამულმა და ემოციებმა ახალი წლის დადგომა კინაღამ გადაფარა. ორი წუთიღა რჩებოდა და ახალი წელი ჩვენს ფანჯრებში ფეიერვერკებად

მზარეულის დღიური 14 (დასასრული)

ვატოს მანქანა აღარ იდგა. თვალებში დამიბნელდა, გული სასტიკად ამიჩქარდა და კედელი, რომ არა ალბათ წავიქცეოდი კიდეც. ეზოში მზის ბოლო თბილ სხივებზე თბებოდა ჩემი მეზობელი ნაზი, რომლისთვისაც არ არსებობდა ჭორი, რომელიც მან არ იცოდა. ნაზისთვის არ არსებობდა

მზარეულის დღიური 13

დეპრესიაში ყოფნამ ყველაფრის სურვილი დამაკარგვინა. ხელებიც კი დამიჩლუნგა და აღარც ჩემი დანა ჭრიდა ბოსტნეულს და აღარც ჩემი გონება იფიქრებდა ახალ-ახალ რეცეტებს. ისე ჩამოვხმი და გამოვიცრიცე, რომ მგონი ლანდიც გამდიოდა. ფაქტობრივარ ჩემს რაციონს მხოლოდ

მზარეულის დღიური 12

ნერვიულობამ მთელი სხეული მოიცვა. დასამშვიდებლად ერთი ჭიქა ღვინო დავლიე და მაგიდასთან დავჯექი. რვა საათისთვის ყველა სანთელი ჩამოღვენთილიყო, მეც სათითაოდ ჩავაქვრე თითოეული მათგანი და ისევ ვატოს კარზე დაკაკუნება გადავწყვიტე.

მზარეულის დღიური 11

მთელი ღამე ვერ მოვისვენე. ჰალუცინაციებივით მოდიოდნენ ჩემთან ფიგურები და სიუჟეტები და კვლავ სადღაც ქრებოდნენ. გაღვიძება მინდოდა და სიზმრებს თავს ვერ ვაღწევდი. ასე გაგრძელდა დილის ხუთ საათამდე. ხუთ საათზე გამეღვიძა. ძალიან მწყუროდა, ამიტომ

მზარეულის დღიური 10

ზარი ვატომ დარეკა. ყველაზე მხნე ის აღმოჩნდა ჩვენ შორის. კარი ელენეს დედამ გაგვიღო, შესვლისთანავე გადაგვეხვია და თბილად მიგვიწვია მისაღებ ოთახში. -დედა, ეს მართაა, ჩემი თურქეთის მეგზური - ხელით წინ გამწია ელენემ და სამუზეუმო ექსპონატივით დაიწყო ჩემი

მზარეულის დღიური 9

რამეს მოვიფიქრებთ, ოღონდ არ წახვიდე - ზლუქუნებდა ელენე და შიგადაშიგ ქართულად წამოიძახებდა ხოლმე რაღაცას, თუმცა რას მხოლოდ თვითონ იცის.

მზარეულის დღიური 8

საღამოს შვიდ საათზე დავუთქვი ვატოს შეხვედრა ისე, რომ აზრზეც არ იყო წინ რა ელოდა. ელენემ სიტუაცია ცოტა გააბუქა და მათქმევინა, რომ ან დღეს უნდა მენახა, ან არასოდეს, რადგან თავიდან აგვეცილებინა მოულოდნელი უასიამოვნო

მზარეულის დღიური 7

თერთმეტ საათზე, თითქმის ერთდროულად გაგვეღვიძა მე და ელენეს. თავი მოვიწესრიგეთ, ჩავიცვით და რადგან საუზმე მომსახურებაში შედიოდა სასწრაფოდ ჩავირბინეთ ხუთი სართული (ელენეს ლიფტის ეშინოდა). ყველაზე ბოლოს შემოვუსხედით მაგიდას, თუმცა უხერხულობის შეგრძნება

მზარეულის დღიური 6

-მართა, ძალიან ჩქარობ, რა მოხდა მითხარი, ვერ დამაჯერებ, რომ ასე ტყუილ-უბრალოდ მოგინდა საქართველოდან წასვლა - მეუბნებოდა ვატო და ჩემს გადარწმუნებას ცდილობდა - ისევ ლევანი გამოჩნდა? მოიცადე ერთი კვირა, ავიღებ შვებულებას და ერთად წავიდეთ სადაც გინდა.