ველური ორქიდეა (22 თავი)

_ გიგი დაიკარგა. - ხმამაღლა გამოაცხადა ნიკომ, წამიერი ყოყმანის შემდეგ. _ რააა? - თითქმის ერთხმად შესძახა ყველამ. - როგორ თუ დაიკარგა. _ აქ სოფელში მდინარე ხომ არ არის სადმე? - იკითხა წიკლაურმა. მდინარის ხსენებაზე გული შემიქანდა. ყველამ უსიტყვოდ და

ველური ორქიდეა (21 თავი)

_კარგი, მე ყავას გაგიკეთებ. - ვთქვი უცებ და სწრაფად შემოვბრუნდი წასასვლელად. _დარო! - დამეწია აბაშიძის ხმა. შევდექი, თუმცა არ მივბრუნებულვარ, - გენიშნებინა მაინც, რომ ის საწოლი ჩემთვის იყო გაშლილი. - სირცხვილისგან თვალები დავხუჭე, სახეზე ალი

ველური ორქიდეა (20 თავი)

_ჰო, ჰო, ეგრე გავაკეთებ ზუსტად. მის დანაწევრებულ გვამს კი, მაწანწალა ძაღლებს მივუგდებ... არა ეგრე არ ივარგებს, სამხილი არ უნდა დავტოვო. სუფთად უნდა შევასრულო ყველაფერი. - განვაგრძობდი ჩემს თავთან ლაპარაკს. _ნუთუ ასე აღგაგზნებს ჩემი შეხება? - ზურგს

ველური, შავტუხა ქალი

დიდ, ფრიალა კაბებს რომ ჩაიცვამდა, რომლებიც მე თუ მკითხავთ, საერთოდ არ უხდებოდა მის გამხდარ, გველივით მოქნილ სხეულს და ბევრს დარბოდა მინდორში. ხელს კაბის კალთას მოკიდებდა, ცალ ხელს გაშლიდა ხოლმე და უშნო კაბებით და გაშლილი თმებით ნამდვილად ჰგავდა

ველური ორქიდეა (19 თავი)

_დარო, არ გინდა ცოლად გამომყვე? - ხმა შეეცვალა აბაშიძეს და თავი მაღლა ამაწევინა, ისე, რომ მას თვალებში ვუყურებდი. არაფერი ვუპასუხე. ვდუმდი. თვალებში მზერა და დუმილი რამდენიმე წამს გაგვიგრძელდა.

ველური ორქიდეა (18 თავი)

_რა არის ეს, რა ბავშვებივით იქცევით. - გამოსცრა კბილებში ნიკომ და თვალები დაგვიბრიალა. _თვითონ დაიწყო. - იმართლა გიგიმ თავი. მარიამი გაოცებული გვადევნებდა თვალს. ვერ გაეგო რა ხდებოდა. თვალები ისე დავაწვრილე და შევხედე აბაშიძეს, როგორც მონადირე,

ველური ორქიდეა (17 თავი)

_მეგობრებო.. - მიმართა იქ შეკრებილ საზოგადოებას. ყველა ჩვენკენ მობრუნდა და სმენად იქცნენ. - მოგესალმებით, მე ილია ვარ, ეს დაროა, ჩვენ ორივენი ჩვენი ნიკოს მეგობრები ვართ, ისევე როგორც თქვენ. იუბილარი თუ ნებას დაგვრთავს, პატარა წვლილს ჩვენც შევიტანს

ველური ორქიდეა (16 თავი)

_საღამო მშვიდობისა! - ამ დროს გიგიც მოვიდა და ღიმილით მოგვესალმა. უკვე ცუდად ვიყავი. ეს ხმა, ღიმილი და მზერა რომლითაც მე მიმზერდა, ძალას მართმევდა. თავს შემოვუძახე, ბეჭებში გავსწორდი და სალამი დავუბრუნე.

ველური ორქიდეა (15 თავი)

ნუ იყურები ეგრე! - ვუთხარი შეკავებული სიცილით და თვალი ავარიდე, რომ არ გამცინებოდა. _ეგრე როგორ? _აი ეგრე, როგორი სახეც გაქვს. _როგორი სახე მაქვს? - პირდაპირ ჩემს ნერვებს ცდიდა. თან ისე უცოდველი კრავის თვალებით მიყურებდა. _ვაიმეე, არაფერი არა.

ველური ორქიდეა (14 თავი)

_ძილი თუ გინდოდათ, საღამოს ადრე დაბრუნდებოდით სახლში და ნორმალური ადამიანივით დაწვებოდით და დაიძინებდით. მე აქ ვმუშაობ, ხან ვიხმაურებ და ხან არა. უჩინმაჩინი არ ვარ ისე ვაკეთო ჩემი საქმე. - სულის ამოუთქმელად ვუთხარი, თან თვალებით ცოცხს ვეძებდი, რომ