როგორი ვიქნები 10 წლის შემდეგ?(თავი 2)

ტატომ, რომ გაიაზრა ლანაც იქ იყო მისკენ მიტრიალდა. გოგონა ამას არ დაუბნევია, პირიქით, მზერის მოუშორებლად დაუდგა წინ. გაუკვირდა, გაუკვირდა ის, რომ ტატოს თვალებში ემოციას საერთოდ ვერ კითხულობდა. არც ლანას მოულოდნელი ქცევები იყო მამაკაცისთვის

როგორი ვიქნები 10 წლის შემდეგ? (თავი 1)

- იქნებ თვალებში მაინც ჩამხედო! უბრალოდ ახლა მოტრიალდე ჩემკენ და სულ მინიმუმ ეგ მაინც გააკეთო. - გაშეშებული იდგა და ზურგს უკნიდან მომავალ ხმას უსმენდა. - უბრალოდ შემომხედე ალა. - ლანას ცრემლები წამოუვიდა თვალებიდან. მაგრამ მაინც გაუსწორა

იმედიანი ვიყავი,ვარ და ვიქნები

რატომ ადამიანო უიმედობა,როცა იმედის უამრავი სხივი არსებობს? რატომ დგამ ნაბიჯს უიმედობისკენ თითქოს მარტოსული იყო,სხვა გზა არ გქონდეს,მეტი შესაძლებლობა არ იყოს.

დაგიხატავ სამყაროს ცისარტყელას ფერებში...

დაგიხატავ სამყაროს ცისარტყელას ფერებში შენს ხმას ვეძებ ყოველთვის წვიმის წვეთის ბგერებში მოვალ,ჩაგეხუტები,ჩაგეკვრები ხელებში შენთან ერთად ვიქნები შემოდგომის დღეებში...მე გაჩვენებ ცხოვრებას ჩემი

ჯოჯოხეთის ჯოჯოხეთამდე ვიქნები შენთან.

მივიდე, ჩავკიდო ხელი და, ჯოჯოხეთის ჯოჯოხეთამდე არ გავუშვა. დავპირდე და, ხელახლა შევასრულო ყველა პირობა.

და მე ვიქნები პირველი თოვა...

ცუდად ვარ,ძალიან,ძალიან ცუდად...დავიღალე,დამღალა გაუთვებელმა გულის ტკენამ,გაუთავებელმა ლანძღვამ.თითქოს ყველა ანგელოზია და მხოლოდ მე გავჩნდი შეცდომად...თითქოს ყველაფერი თეთრია და მე ერთადერთი შავი ლაქა ვარ ამ სუფთა ქათქათა სამყაროში...თითქოს არავის

მაშინ როდესაც აღარ ვიქნები

ალბათ ყველა დავფიქრებულვართ იმაზე, არსებობს თუ არა სიკვდილის შემდეგ სიცოცხლე,არსებობს თუ არა სამყარო, სადაც მხოლოდ და მხოლოდ ადამიანის სული გადადის,სხეული კი დედამიწაზე რჩება არის თუ არა რეალობასთან ახლოს ის, რომ ადამიანი გარდაიცვლება ერთი

ნორმალური არასდროს არ ვყოფილვარ და არც ვიქნები (თავი მეორე)

ნორმალური არასდროს არ ვყოფილვარ და არც ვიქნებიიგიორგი იყო გული საშინლად ამიძგერდა არვიცოდი რა გამეკეთებინა. კარებში ვიყავი გაყინული, ხმას არვიღებდი უბრალოდ მას თვალებში ვუყურებდი ოთხი წლის მერე მასთან ასე ახლოს არასდროს არ ვყოფილვარ. -ასე რატომ

ვერასდროს ვიქნები ის (თავი 1)

გარეთ ისევ ზაფხულის სურნელი იყო. ღრმად შევისუნთქე ჰაერი და სკოლისკენ წავედი. ხუთ წუთში ადგილზე ვიყავი. როგორც კი ჩემს კლასელებს მივუახლოვდი, ისეთები მომცვივდნენ თითქოს საუკუნე არ ვენახე. -ქალოოოოო, მომენატრეეეე.. -ყვიროდნენ სოფო და ნათია. -გუშინ არ

მე ვიქნები შენთან ყველა ბრძოლაში ! (სრულად)

ქალაქი ტანსაცმელს იცვლიდა.. შემოდგომის ფერებშეპარული ქალაქი მთლიანად ოქროსფერ ფოთლებს დაეფარა.. ცივი იყო შემოდგომა, წელს განსაკუთრებით ცივი, მაგრამ ძალიან ლამაზი..