სათამაშო (თავი2)

-მე რა შუაში ვარ? იქნებ ამიხსნათ ასე ადამინის დაკავება შეიძლება?-გაბრაზებული ვუყურებდი გამომძიებელს. -შეიძლება, თუ დაჭრილი პროკურორის შვილია.-მაგიდაზე ხელი დაარტყა და მკაცრად ჩაილაპარაკა.

Love me till the end თავი 5

დაახლოებით ღამის პირველი საათია, თუმცა ძილი არ მეკარება. გვერდზე ვიხედები და მძინარე მეგობრებს ვუყურებ. შემდეგ ფეხზე ვდგები, გარეთ გავდივარ. სიცივე უსიამოვნოდ მივლის სხეულში და მხრებს ვიჩეჩ. ახლო-მახლო ქუჩებში ვსეირნობ, ღამის სიჩუმით ვტკბები.

არ დამივიწყო /თავი 4/

-მოკლედ ჩემი თავი გაგაცანი ახლა კი დროა შენზეც გავიგო რამე-ფეხზე წამოვდექი-მხოლოდ ერთი პოსტერი კალათბურთზე?სერიოზულად ნიკ?მე კალათბურთის ფანი მეგონე,იმედები გამიცრუე. კოლეგების პლაკატებიც გქონია.

აბლაბუდა (თავი მესამე)

ქალბატონი ელენე უკვე გონს იყო მოსული, შუბლშეკრული უმზერდა პლასტირით მკლავზე მიმაგრებულ პეპელას, რომელსაც წვრილი მილით გადასხმის აპარატიდან ბლანტი სითხე უერთდებოდა. ვაღიარებ, საავადმყოფოს კვალობაზე, საკმაოდ კომფორტულ ოთახში მოეთავსებინათ,

დემონური ფრთები (თავი 2,3)

ქალაქის ერთერთ მიყრუებულ უბანში, ელეინი თავის პატარა ოთახში იჯდა და ფიქრობდა. მანაც დაინახა რაღაც, რაღაც განსაკუთრებული ამ ბიჭებში. ეს ნამდვილად არ იყო ნოელის გარეგნობა. არა ის ნამდვილად უჩვეულო იყო, მაგრამ ელეინი რაღაც სხვას ხედავდა ამ ორში.

ერთადერთი? ( VII თავი )

- ანნას განსაკუთრებულ ყურადღებას აქცევა, ალბათ მიხვდა რომ იქ ცუდათ გრძნობდა თავს. შემდეგ გიგამ რაღაც უთხრა და ისე გაიპარა ანნა გვიან მივხვდი - ანუ თავიდანვე ცუდი ურთიერთობა ჰქონდათ?- კი ერთ წელს გადავედით მე და გასვიანი.

love me till the end თავი 4

პალატიდან გადის და უაზროდ გაღიმებულს მტოვებს-გიპოვე სიზმრის ბიჭო, გიპოვე ჩემო ექიმო-წამოვიყვირე და ხელები ავიქნიე, უსიამოვნო ჩხვლეტა ვიგრძენი ხელში და მივხვდი, რომ გადასხმის ჩამოცლამდე ჩემი ენოციები უნდა შემეკავებინა. ღმერთო ჩემო

სითამამე თუ მოქმედება?(მეთერთმეტე თავი)

-არ არსებობს-ვიღრიალე ბოლო ხმაზე-ჰა ჰა რა ხდება?!-უცებ წამოხტა ტატო, რაზეც ძაან ვიცინებდი ესეთი სიტუაცია რომ არ იყოს-იცოდი?! მითხარი რომ არ იცოდი თორე შეიძლება შენც შემომაკვდე-დავემუქრე-რა ვიცოდი, ხო არ გააფრინე-თითი მიიდო

ელენე (მესამე თავი)

უფრო დიდი მოწიწებით ეამბორა ფაიფურივით თეთრ და ცივ ხელზე. თან რაგაც ამოუცნობმა მზერამ გაირბინა მათ შორის, რადიო ტალღასავით სწრაფად და შეუმშნევლად. გაიარა ტალღამ და სადგაც პეტერბურგში გაუჩინარდა.

პატარა გოგონა ზღვის პირას (მეექვსე თავი)

ლანას მის ყოველ შეხებაზე გული ერეოდა,მთელი ძალით ცდილობდა,რომ წინააღმდეგობა გაეწია თუმცა ეს უკვე შეუძლებელი იყო,მთელი სხეული ტკიოდა და თავბრუ კიდევ უფრო ძლიერად ეხვეოდა.ხვდებოდა,რომ განწირული იყო.