იმედი თავი 6

დემეტრემ ანამარიას სახში დატოვების შემდეგ მანქანა ადგილიდან მოსწყვიტა და ეგობრის სახლისაკენ გაემართა...მანქანა 9სართულიანი ბინის წინ შეაჩერა მანქანიდან გადმოვიდა და კიბეებს ჩქარი ნაბიჯებით აუყვა 3 სადარბაზოში 22ბინის კარებს მიუახლოვდა და კარებზე

იმედი ! თავი 5

დილის 8:00 საათი იყო ანამარია ბავშვების ხმამ რო გააღვიძა თვალები გაახილა და ანაბელას დაუწყო ძებნა რომელიც უკვე წასულიყო ფრთხილად წამოდგა და ფანჯარაში გაიხედა ბავშვების სიცილისა და თამაშის ყურებამ კარგ გუნებაზე დააყენა წარმოიდგინა თუ როგორ თამაშობდა

იმედი ! თავი 1-2-3-4

-დამიბრუნეთ ჩემი გოგონა ახლავე-ამოიკვნესა ერთმა 17 წლის გოგონამ რომელის ჯერ კიდევ სამშობიარო მაგიდაზე იწვა და მის ახლად დაბადებულ გოგონას ცრემლიანი თვალებით შესცქეროდა-წაიყვანეთ -გაისმა იქვე მდგომი ქალბატონის მკაცრი ტონი რომელიც მედდასკენ

იმედი მაქვს, დღეს მას ისევ შევხდები...

ძნელია ამ სამყაროში ბედნიერების პოვნა. ვცდილობდი, ბევრს ვცდილობდი... თქვენ გგონიათ ბედნიერნი ხართ ? ცდებით. ბედნიერებაზე მხოლოდ მათ შეუძლიათ საუბარი, რომელნიც ამ ქვეყნად აღარ არიან. მისდამი სიყვარულის გრძნობამ მაიძულა უდიდესი მოუთმენლობით ველოდო

იმედი ! თავი მეოთხე

–სად მივდივართ ? –ბავთა სახლში ! –ბავშვთა სახლში ?იქ რაგვინდა დემეტრე ? –ანამარიამ ინტერესით გახედა მის წინ მდგომ დემეტრეს –ვიღაც უნდა გაგაცნო

იმედი ! თავი მესამე

-შენ ?! -როგორ ხარ პატარა ? -აქ რას აკეთებ ? ( ანამარია გაკვირვებული უყურებდა მის წინ მდგომ ვაჩეს ) -გუშინ ჩამოვედი -გასაგებია კარგათ ! -სად მიდიხარ ? (ანამარიამ გვერდისავლა სცადა მაგრამ მაშინვე ხელში წვდა ვაჩე და მისკენ შემოაბრუნა )

იმედი ! თავი მეორე

ანამარიამ თვალები ზანტათ გაახილა და გონებაში ლინდას სიტყვების გადახარშვა დაიწყო... იმის გააზრება რომ მისი პატარა გოგონა ავტოკატასტროფაში დაიღუპა შიგნიდან ჭამდა და ანადგურებდა კვლავ ცრემლებმა გაიკვალეს გზა მის სახეზე .. -ვიღაც არაკაცი ცრემლებად არ

იმედი !

–დამიბრუნეთ ჩემი გოგონა ახლავე (ამოიკვნესა ერთმა 17 წლის გოგონამ რომელიც ჯერკიდევ სამშობიარო მაგიდაზე იწვა ) –წაიყვანნეთ (გაისმა იქვემდგომი ქალბატონის მკაცრი ტონი ) –არა! არა !დამიბრუნეთ ჩემი პატარა დედა არგინდა ძძალიან გთხოვ -

ბოლო იმედი (თავი 3) დასასრული

მეგონა ჩემი ბედისწერა იყავი, ერთმანეთისთვის ვიყავით დაბადებულები, მეგონა დრო მხოლოდ სიყვარულს გააძლიერებდა არადა პირიქით მოხდა...მეგონა ვიპოვე შენი სახით ცხოვრების თანამეგზური მაგრამ აქაც შევცდი! მე შენში შევცდი! მე იმდენად გენდე, რომ მთელი საკუთარი

ბოლო იმედი (თავი 2)

ერთად ცხოვრების გეგმას ვაწყობდით....ორივეს გვქონდა გარკვეული დანაზოგი და საზღვარგარეთ გაქცევას ვფიქრობდით, გვინდოდა მთელი ცხოვრება ერთად გაგვეტარებინა, ძალიან რომანტიკული ადამიანი იყო, ერთი ნახვითაც კი შეგაყვარებდათ თავს. უკვე აღვნიშნე, რომ აგვისტო