ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება... (ნაწილი 4)

მუშაობაში დღეები ძალიან სწრფად გადის, დღე დაწყებული არ გგონია, უკვე დამთავრებულია, ორშაბათი გგონია გუშინ თუ იყო და უკვე პარასკევია, თვე თვეს ისე უცებ ანაცვლებს, არა რაა დრო დაჩქარებილია აშკარად. დღე არ გავიდოდა შეგრძნება უწონადობის, თითქოს ბუმბული

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება...

- თქვენზე მეცინება რაა, წეღან ისე ტკბილად ჭიკჭკობდით, შემოსვლაც კი გადავიფიქრე, მეთქი პირდაპირ წავალ დავწვები, ხელს არ შევუშლი გვრიტებსთქო, მაგრამ გულმა არ მომითმინა და ახლა ისეთი საყვარლად დაბნეულები

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება...

სასამართლომ წინასწარი 2 თვიანი პატიმრობა შეუფარდა. არც თავდებობზე და არც გირაოზე წამივიდა პროკურატურა. სისხლი მეყინებოდა, გიოს განადგურებულ და უემიციო სახეს, რომ ვუყურებდი. ერთხელაც არ შემოუხედავს ჩემსკენ. არადა მოკლულის ოჯახიც ძალიან მეცოდებოდა,

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება...

დღითი-დღე თითქოს ურთიერთობები წესრიგდებოდა, ლაგდებოდა. ვცდილობდი მეც მიმეღო წვლილი ოჯახურ ფაციფუცში, თუმცა ჩემი დედამთილი ყველაფერს იწუნებდა, სულ ცდილობდა ჩემს ნაკლზე მიეთითებინა,

ეს სიყვარულზე მეტია

ხო მართლა მე ვარ ანა 19 წლის ვსწავლობ უნივერსიტეტში იურიდიულზე, ქეთი არის ჩემი საუკეთესო მეგობარი ყოველთვის მიგებს, ალექსიც ვახსენე ის ჩემზე ორი წლით უფროსია უნივერსიტეტში ერთად ვსწავლობთ, ის და მისი სასტავი უნივერსიტეტის ზე სიმპატიური ბიჭები

შრამიანი (თავი 8)

გასროლის ხმამ ყურები დაუგუბა და ტკივილი, რომელიც გულის არეში იგრძნო მთელს სხეულს მოედო. მუხლები აუკანკალდა, სიტყვებს ერთმანეთს ვერ აბამდა, გაურკვევლად საუბრობდა.

იმ საღამოს წვიმდა

-ვერანაირი შარმი ვერ დავინახე.-ვუთხარი მობეზრებულად და გასასვლელისკენ დავიძარი. -ეჭვი არ მეპარება,ძვირფასო,შენ ხომ ამ კუთხით არასდროს უყურებ ბიჭებს.-სიცილით მითხრა კატომ და უკან გამომყვა. თუმცა ამ ჯერად ცდებოდა

ერთი საღამო აუცილებლად იქნება ასეთი

"ერთი საღამო აუცილებლად იქნება ასეთი: არ უპასუხებ ჩემს ზარებს და სახლში მოხვალ გვიან; იტყვი- არ მესმოდაო, გაბრაზდები- პატარა ხომ არ ვარო?! მე პირს მოვკუმავ და არაფერს ვიტყვი.

არ ვიცი რა იქნება

ჰეი გამარჯობა ჩემო საყვარლებო, დიდი დროა გასული რაც საიტზე ლექსი არ დამიდია და იმედია არ დაგავიწყდათ თქვენი ელი მიყვარხართ ყველანი

და 50 წლის შემდეგ რა იქნება?! (სრულად)

დიახ, დიახ მეტროში.მოკლედ ზამთარი იყო...სასწავლებლიდან მოვდიოდი(პირველ კურსელი ვიყავი)... ხომ იცით, რომ თუ მეტროში რამეს მაგრად არ მოჰკიდე ხელი აუცილებლად წაიქცევი... გაყინულ ხელებს ჯიბეებში ვითბობდი.როდესაც შევედი ხელების ამოღება დამეზარა და