გავიხსენო მინდა კიდევ

და ტყეებში, დაჭრილ ტოტზე სძინავთ ჩიტებს, მე კი სახლში იმ ხის შეშით, დანთებულ ცეცხლს ვუშვერ თითებს...

კიდევ ერთხელ(თავი მეექვსე)

აპარატის წრიპინმა გამოაფხიზლა,ნელ - ნელა დააცილა თვალები ერთმანეთს, პირველი კი თეთრი კედლები და ჭერი შენიშნა, რომლიდანაც მბჟუტავი სინათლე თვალებს ატკიებდა, და აიძულებდა რამდენჯერმე დაეხუჭა.ირგვლივ მიმოიხედა, როცა სავარძელში მძინარე მეტრეველი

კიდევ ერთხელ(თავი მეხუთე)

ბოლოს სტუმრები გააცილეს, ემოციურად დაღლილმა ოთახის კარი შეაღო, და გაეღიმა, როდესაც საკუთარი და დაინახა საწოლზე გაშოლტილი, პატარა სწორი ცხვირი შეჭმუხნოდა, დრო და დრო მოიქექებდა კიდევაც, გვერდით მიუწვა, თავზე აკოცა, და გაირინდა. გულში რაღაც გრძნობამ

კიდევ ერთხელ(თავი მეოთხე)

უყურებდა ფურცლებს, გაშეშებული, თვითონაც ვერ ხვდებოდა ასე რატომ იყო, მალევე მოვიდა გონს, და ლევანს მიუბრუნდა -ლევან მე წავალ - ოდნავ გაუღიმა, და მოსაცმელს დასწვდა -კარგი - უთხრა ლევანმა -კარგად - უთხრა, და შებრუნდა როდესაც ლევანმა შეაჩერა -

კიდევ ერთხელ(თავი მესამე)

გალუმპული შევიდა მყუდრო კაფეში, და როცა ნაცნობი სახე შენიშნა, ოდნავ გაიღიმა და მისკენ წავიდა -სულ დასველებხარ,გეთქვა მოგაკითხავდი - უთხრა კაცმა,და

კიდევ ერთხელ (მეორე თავი)

1 თვის შემდეგ წყლის ქვეშ იდგა თვალებ დახუჭული,ისევ დამიანეს სახე უდგებოდა თვალწინ, გაახსენდა მათი დიალოგი, ამ სახლში “-შენ ჩვენზე უარს მხოლოდ შენი საქამიანობის გამო ამბობ? - გაგიჟებული გაჰყვიროდა გაგიჟებული ქალი, და თვალებიდან ცეცხლს აფრქვევდა

კიდევ ერთხელ (საცდელი თავი)

ტყვიების ხმას, კაცის პირიდან ყვირილით წარმოთქმული სიტყვები ერეოდა -მომისმინე…-ქალს სახე დაუკავა ორივე ხელით, და ჭაობისფერ თვალებს შეხედა - ახლა მე აქედან გავალ… -არა…არ გახვალ! - ქალმა მკაცრად გაიმეორა - არ ქნა -უნდა მომისმინო - თავი დაუკავა -

კიდევ ერთი ისტორია (სრულად)

ახლა კი გაიღიმე .. ნუ შენი მსგავსი გემოვნება, რომ მქონდეს მეც გამიჭირდებოდა, მაგრამ მაინც გაიღიმე, ნუ ტირი და იცოდე რომ მე აქ ვარ... შეგიძლია ჩემს მხარზე თავი ჩამოსდო და იტირო ხოლმე - გაუღიმა..მერე დონატი მოკბიჩა- ჯანდაბას დაასველე შენი ცრემლებით

კიდევ ერთი გაუბედავი წერილი შენთვის

მე მჯერა, რომ ყველა ადამიანი რაღაც მისიით მოდის ჩვენს ცხოვრებაში... შენ ჩემი გულის თვალების ახელა გქონდა დაკისრებული, ჩემი მკვდარი გრძნობების გაცოცხლება... მაგრამ შემდეგ ნაბიჯზე არაფერი გითქვამს... ასე უცნაურად აჩანჩქერებული გულით შუაგულ ოკეანეში

მდევარი

უგზოუკლოდ გარბის დრო ვერ ეწევა მდევარი მოგონება მიაქვს შორს ეჯიბრება ვერ არის მოღრუბლული ღრუბელები ცისფერ ცაზე ჰკიდიან მდევარს ნუ შეაჩერებთ წინ გზა კიდევ დიდი აქვს...