მარტოობის ისტერია

გამწარებული, უხეშად ვხსნი ფანჯარას და ცივ ჰაერს ხარბად ვისუნთქავ. გამალებით ვცდილობ ყელში გაჩხერილი უიმედობა გადავყლაპო. წვეთები სახეზე მეცემა და დაუდევრად ჩამოშლილი თმა ლოყებზე მეწებება. ფანჯარას ვხურავ და როგორც ბავშვობაში, მთელი

მარტოობის ხიბლი

ირგვლივ გამეფებულა სიჩუმე.მიყვარს სიწყნარე მარტო ყოფნა,ფიქრი.მარტო როცა ვარ უფრო კარგად ვგრძნობ თავს.არ გეგონოს ადამიანები არ მიყვარს.უბრალოდ მარტო როცა ხარ ფიქრში არავინ გიშლის ხელს.თავისუფალი ხარ მხოლოდ მაშინ როცა ფიქრობ.ისე აბა ვინ დაგაცდის

მარტოობის სევდა

დრო გადის კადრები კი რჩება.. ყველაფერი წვიმიან საღამოს დაიწყო.. გარეთ საშინლად ციოდა.. გაყინულ თითებს ცხელი ჩაიც აღარ შველოდა.. ვიდექი ფანჯარასთან და ვუყურებდი გრძელ შარფში და თბილ პიჯაკში გახვეული ხალხი როგორ მიაბიჯებდა წვიმიან

მარტოობის თეორია..

მახსოვს, ბავშვობაში მეშინოდა მარტო დარჩენის. მეშინოდა ოთახიდან ოთახში გასვლის, თუკი ვიცოდი იქ არავინ იყო. მახსოვს, სირბილით გავირბენდი უკაცრიელ ოთახებს სანამ ვინმეს ვიპოვიდი. მერე მახსოვს, ვიღაც გარდაიცვალა, მაშინ გავაცნიბიერე თუ რა იყო სიკვდილი.

მინდა მთელი ხმით ვიყვირო: შემიყვარდი ! მეშინია მარტოობის !

ისინი სადარბაზოს შესასვლელთან შეხვდნენ ერთმანეთს. მარი შედიოდა, ზურა გამოდიოდა. მარი ექვსი თვის უნახავ ქმარს ხედავდა ზურა კი მიტოვებულ ცოლს. მარის სიყვარულის,ზიზღის,მონატრების გრძნობამ ერთად დაუარო სხეულში.ზურას სისხლი გაეყინა.

"მარტოობის რითმია"

სიმარტოვის ათი წუთის განცდა,ვერ შევძელი მე ფიქრების დაცლა,სიმარტოვე უაზრობის ნაცვლად,იყო მუზა და რითმების დასტა.მე არ მინდა ვისაუბრო ბევრზე,რასაც წერენ ინტერნეტში სხვებზე,მე მინდა რომ ვუპასუხო თემას,რომელიც ზრდის და უსაზღვროდ ბერავს.ბერავს, სანამ