მე - ორი [ სრულად ]

- უამრავ ფოტოს გადაგიღებ! - არ მინდა! - მე მაინც გაგაგიღებ! - არ მინდა-მეთქი, ღლაპო! - მაინც ვერ გამექცევი შენი ბებერი ძვლებით, დეი! - ნიკოლოზ! - ნიკელოზ!

მე სიყვარულმა...

მე სიყვარულმა მიმატოვა და შენც წახვედი, აღარც ეს გრძნობა დამრჩენია, შენგან რომ იყო, სიჩუმის გარდა ახლა უკვე სხვა აღარ მესმის, თითქოს მოკალი ყველაფერი რაც ჩემში იყო...

მე - ორი [ თავი VIII ]

- არა. იმისთვის, რომ ერთი მაინც იყოს ბედნიერი, მეორე უნდა მოკვდეს და ეს მეორე შენ იქნები! - რატომ ასეთი რადიკალური დასკვნა. - ტუჩები გავაწკლაპუნე. - ასეა ბედი დაწერილი! - თქვა და წამის მეასედში ყელზე ხელები შემომაჭდო. - ჯან-და-ბა! - ვცდილობდი მისი

მე - ორი [ თავი VII ]

- მე შენ ვარ! - ბოლო შეხება და ორგაზმის ტალღამ ატომური ბომბივით იფეთქა ჩემში. სხეული ამიცახცახდა სიამოვნებისგან და თვალები ავატრიალე. მიტოკავდა ორგანიზმი, მასთან ერთად კი ყოველი გრძნობა, რომელიც ოდესმე განმიცდია. გულისამაწვრილებელი სიცილი ამიტყდა.

მე - ორი [ თავი VI ]

- რაც არ უნდა მალაპარაკებდეს, ეს შენი საქმე უკვე აღარაა. - აბა, იმისაა? - სახე ცალყბა ღიმილში მოეღრიცა. ნიკაზე მიმითითებდა. - თქვენ ორს გგონიათ, რომ თქვენ გარდა ქვეყნად კაცი აღარ დადის? - გადავიხარხარე.

მე - ორი [ თავი V ]

- შენ იმის თქმა გინდა, რომ არც იმ ფოტოზე, არც ბარში შენ არ იყავი? - ჯერ კიდევ ჩამუხლულმა ლექსომ მომმართა. - არა, არ ვიყავი. - თავი გავაქნიე. - ვახ, ჩემი! - წამოხტა და წინ და უკან სიარული დაიწყო.

მე - ორი [ თავი IV ]

ჩემკენ დაიხარა და მისი სუნთქვა სახეზე ვიგრძენი. თაფლისფერი თვალები ისევ ჩაუმუქდა და კუნაპეტი შავი გაუხდა. მუხტმა კი, რომელიც მათგან მოდიოდა, საოცრად მარტივად დამაჰიპნოზა. რამდენიმე წამით რეალობის აღქმა დავკარგე. ბამბასავით მსუბუქად ვგრძნობდი თავს და

მე მზეს დაგარქმევ შენ( თავი1)

-გამარჯობა ელენა!-ამჯერად უფრო გაკვირვებული დარჩა. საიდან იცოდა მან მისი სახელი? ჰაჰ სასაცილოა მას მისი სახელი გულთან ქონდა ამოპრინტერებული იმისთვის რომ კლიანტებს დაენახათ. -გისმენთ რით შემიძლია დაგეხმაროთ?-ეკითხება თავაზიანად.

მე - ორი [ თავი III ]

რამდენიც არ უნდა მელაპარაკა, მეთხოვა, მუხლმოდრეკილი შევვედრებოდი ელზას - ჩამოშორებოდა იმ კაცს, რომელმა მთელი ცხოვრება გაუმწარა… არაფერი ჭრიდა. კითხვაზე “რატომ” პასუხად ვიღებდი - “მიყვარს”. რა სიყვარულია, დედა, ეს? ავად ხარ…

მე - ორი [ თავი II ]

ნუთუ, გული რეჩხს არ უყოფდა ამ საზიზღრებს და არ სტკიოდათ? ნუთუ, ათი წლის ნანატრ შვილს რომ აცლიდნენ დედის ძუძუს და მათი განწირული კივილი ესმოდათ, არ აწუხებდათ სინდის-ნამუსი? განა, რა სინდისზეა საუბარი, როცა ადამიანს უბრალოდ აზრად მაინც მოგივა, პატარა