დღეს მე გაკოცე

დღეს მე გაკოცე, მთვარის შუქზე, სხეულს შიგნით ყოველმა პროცესმა ქაოსურად დაიწყო მოქმედება, ყველაფერი აირია.. ძარღვებში სისხლი მიდუღდა და შიგნიდან ვხურდი.. რაღაც ხდებოდა.. რაღაც ისეთი რაც ცხოვრებაში არ მიგრძვნია.. ეს სხვა იყო, უცნაური , უცხო და

მე და შავი ყორანი

შავი ყორანი ფრენს და დამჩხავის ვით უზარმაზარ დაჭრილ გოლიათს. სხვას კი არავის, სხვას კი არავის უყენებს ამ დღეს: დიდს და ომიანს! შავი ყორანი თავზე დამჩხავის ვით მსოფლიოს მტერს და მთას გორიანს. ვეტყვი მეფე ვარ მე ამ მთა-ბარის და ვერ დამირღვევ ჩემს

მე მხოლოდ სიმღერა მინდოდა...

რა?! იქნებ შეწყვიტო ღვინის სმა.. იქნებ შეგეძლოს იმის თქმა, ჰო, ჩემო ჯადო თილისმავ.. რომ.. ჩვენ.. ვეღარ ვიქნებით ერთად ჩვენ, მოვენატრები დედაშენს, ბედი არაფერს შეგვარჩენს, და მარტოობას შეგვაჩვევს, ჩვენ.. დიახ ორივეს, მე და შენ, ახლა უცხოთ, და მაშინ

ჩემი რეალობა (მე 5 თავი)

ისტორია ელენეს შესახებ რეალობას შეესაბამება.. არის რაღაცეები ამოღებული და ჩამატებული.. ვერ გადმოვცემ ზუსტ ამბავს თორემ ამ ისტორიას ბევრი შეესწრო და არ მინდა ვინმეს თვალში მოხვდეს..

ჩვენ ? არა, მე და შენ!

მე ჩემი თავი ფუჭად ვაწამე, შენზე ფიქრებში დრო, რომ დავკარგე, ის წაღლეტილი წლები იკმარე, მე შენში როცა გადავიკარგე.წარსულის წაშლა კი უკვე ვითავე! კარგო შენ ჩემში გარდაიცვალე,და ახლა, როცა - ეს ვაღიარე

შეშლილი ჰელოუინი (მე-2 ნაწილი)

მოახლოებულები უფრო კარგად შევათვალიერე-"წვეულების სულსა და გულს", როგორც მივხვდი,დრაკულას კოსტიუმი აერჩია,რადგანაც მისი შემხედვარე სხვა ვერაფერი მომაფიქრდა. კაცი დინჯად მოდიოდა,სახეზე ღიმილი არც კი ბედავდა გამონათებას,შავი ტანისამოსი კიდევ უფრო

ჩემი რეალობა (მე 4 თავი)

- 1 კვირა გავიდა რაც ლევანის სახლში ვცხოვრობ.. ბიჭები მარტოს არ მტოვებენ,ხან სად მიმათრევენ განსატვირთად ხან სად.. ზღვის სეზონია და გადაჭედილია ბათუმი ხალხით. არ მსიამოვნებს ხალხში ბოდიალი,ექიმმა მითხრა დეპრესია გაქვსო. გაგივლის თავს ძალას თუ

ჩემი რეალობა (მე 3 თავი)

მანქანის ხმამ გამომაფხიზლა.რეზო წავიდა. ლევანიმ კარი ჩაკეტა ოთახში შევიდა. კიდევ ერთხელ შევავლე თვალი ჩემს შესიებულ სახეს და ვერანდაზე გავედი.. ჰამაკი შევნიშნე.. პლედი მოვისხი და ჩავჯექი. ტელეფონი მოვძებნე,გამახსენდა რომ არ მქონდა.. - ჯანდაბა!

ჩემი რეალობა (მე 2 თავი)

გავშეშდი..ჩემს ოთახში,ჩემს შერჩეულს საწოლზე, ჩემს ნაყიდ თეთრეულში, სანდრო და თავისი თანამშრომელი გოგო დავლანდე..მახსოვს სანდროს უცაბედი წამოხტომა,შეშინებული თვალები.. ის გოგოც მახსოვს

ამბიციური მე

ერთხელ, ხატვაში დავალება გვქონდა ნატურმორტი უნდა დაგვეხატა. ფანქრები არ მქონდა სახატავი.მრცხვენოდა, სკოლასაც ვერ გავაცდენდი, ნატურმორტი კი აუცილებლად ფერადი ფანქრებით უნდა შემესრულებინა.